26. Ël Fium ëd la Mòrt

Ore, i l’hai vëddù pi tard che antra d’lor e ‘l Cancel për intré ant la Sità dël Cel, a-i era un fium, ma a-i era gnun pont për travërselo, e ‘l fium a l’era motobin përfond. Cand ch’a l’han vëddù col fium, ij Pelerin a son ëstàit dësconcertà: a l’avìo pa spetass-lo. Jë Splendrient ch’a-j compagnavo a l’han dije: “I l’eve da dëstravërsé cost fium, dësnò i podreve pa intré ant la Sità”. Alora ij Pelegrin a son anandiasse a ciameje s’a-i fussa n’àutra manera për rivé a col Cancel da l’àutra banda dël fium. A l’han rësponduje: “N’àutra manera a-i é pro, ma mach doe përson-e da la fondassion dël mond a l’é staje consentì ‘d passé da cola via-là, visadì Enoch^[1] e Elìa^[2]. Gnun d’àutri a peudran passé da là fintant ch’a l’avrà sonà la tromba dariera!”.

Alora ij Pelerin, dzortut Cristian, a l’han comensà ‘d perd-se ‘d corage. A vardavo da sì e da là, ma a l’han podù pa trové na manera për schivié col fium. Peui a l’han ciamaje a coj òm se l’eva a fussa daspërtut dl’istess profundeur. “Nò,” a l’han replicà, “i la trovreve pì përfonda o pì bassa conform a la fede ch’i l’eve ant ël Rè dla Sità^[3]. Anlora ij Pelerin a l’han comensà a buté ij pé ant l’eva e andé anans, ma tòst Cristian a l’é trovasse ch’a-i spërfondava! Crijand a sò car amis Sperante a l’ha urlà: “Salv-me, l’eva ‘m riva fin-a al còl. I fongo sèmper ëd pì ant la pàuta e i sai pa pì ‘ndoa posé ij pé. Im treuvo an d’aque ancreuse; la corent a l’é fòrta e am pòrta vìa^[4]”. Alora Sperante a l’ha rësponduje: “Fate corage, mè frel, i sento ‘l fond, e a l’é satì!”. Cristian, anlora, a l’ha crijà: “Ah! Mè amis, la mòrt a l’ha anvërtojà tùit ij sò soastr dantorn ëd mi; l’afror ëd la tomba a l’ha ciapame! I vëdrai pa ‘l pais andoa ch’a scor ëd làit e d’amel^[5]”.

Con lòn, un gran top e sparm a l’é tombà dzora ‘d Cristian, tant ch’a podìa pì nen vëdde ‘dnans ëd chiel. Pì ‘d lòn, an na mzura granda, chiel a l’ha perdù ij sens, tant ch’a podìa pì nen nì fé memòria nì pì nen parlé dle dosse consolassion ch’a l’avìa arseivùe durant sò pelerinagi. Tute le paròle ch’a përnunsiava a dasìo mach da intende tut l’afror ëd la ment e la pau ‘d sò cheur che, an col fium chiel a sarìa mòrt e ch’a l’avrìa mai otnù ‘d podèj intré dal Cancel dël Cel. Ant la condission che chiel as trovava, coj doi òm a son rendusse cont che ij pensé ‘d Cristian a l’ero pien ëd sagrin a riguard dij pecà che chiel a l’avìa comëttù, sìa anans che apress d’esse partì për ël pelerinagi. A l’avìo ‘dcò armarcà da soe paròle che Cristian a l’era tormentà d’aparission dë spirit folèt e dë spirit malèfich. Sperante, donch, a l’avìa da desse da fé nen pòch për ten-e la testa ‘d sò frel dzora dl’eva. Vera, soens a smijava che Cristian a dovèissa scasi nié - ma peui, për un pò, a sarìa torna vnùit a fior d’eva, mes mòrt.

Sperante a sërcava ‘dcò a feje coragi. A-i disìa: “Mè frel, i pëudo vëdde ‘l Cancel dël Cel e coj ch’a son pront a ‘rseiv-ne”. Ma Cristian a-j rëspondìa: “A l’é ti, a l’é ti che lor a speto! Ti ‘t ses ëstait pien dë speransa, përdabon Sperante fin da cand i l’hai conossute!”. “A l’é l’istess con ti, it peude ess-ne sicur”, a l’ha rësponduje Sperante. “Ah, mè frel,” a l’ha sclamà Cristian, “Se mi i fussa përdabon a pòst con Chiel, alora Chiel a sarìa già vnù a giuteme. Për càusa dij mè pecà, a l’ha portame ant ël trabucèt e a l’ha chitame”. Sperante a l’ha arciamaje a la ment: “Mè frel, é-lo ch’it l’has dël tut dësmentiate ‘l test anté ch’as dis dij gram: ‘An efet, a smija ch’a l’abio gnun fastidi e a mostro d’esse bej, san e fòrt. A l’han pa ij sagrin ch’a crùssio tuti j’àutri; a son pa tormentà dai problema coma ch’a l’é la pì part ëd la gent^[6]”. Ij problema e sagrin ch’it j’afronte an coste aque, a son pa n’indicassion che Dé a l’àbia chitate. A l’é pitòst ch’at son mandà për butete a la preuva, për vëdde se ti t’arcorde ‘d lòn che già it l’has arseivù da Soa bontà, e ch’it vive fidant-te a Chiel ant ij sagrin ch’it l’has”.

I l-hai peui vëddù an mè seugn che Cristian a l’é butasse për un pò a penseje sù. Sperante, peui, a l’ha giontà costa paròla: “Corage! Gesù Crist at variss^[7]!”. Con lòn, Cristian a l’ha sclamà a àuta vos: “Che maravija! I lo vëddo torna e Chiel am dis: ‘Àbie pa tëmma, përchè i son mi ch’i l’hai rëscatate; i l’hai ciamate për nòm, ti ‘t ses ël mè. Se ti ‘t l’avras da travërsé d’aque ancreuse, i sarai con ti. Se ti ‘t l’avras da passé ‘d rivere, la corent at quatrà nen tant da fete meuire nià’^[8]. Anlora tùit e doi a son fasse corage. Apress ëd lòn, ël nemis a l’era frem coma na pera e a l’ha pa pì podù feje oposission. Cristian a l’ha sentì che sota ij sò pé a-i era ‘d terèn sòlid e a l’han trovà che për ël rest ëd la travërsada dël fium l’eva a l’era bassa. A l’é parèj che tùit e doi a l’han travërsà ‘l fium.

Nòte

↑ Cfr. Génesi 5:24 - “Enòch a l’ha seguità a esse an ëstrèita comunion con Nosgnor, peui a l’é dësparì përchè Nosgnor a l’ha pijalo con chiel” [cfr. ëdcò Ebréo 11:5; Giuda 14].
↑ Cfr. 2 Rè 2:11 - “Damentre ch'a marciavo anans e ch'a parlavo, a l'amprovista a l'é comparuje 'n chèr ëd feu tirà da 'd cavaj 'd feu. A l'é piassasse an tra ij doi òm, a l'ha separaje, e Elia a l'é stàit portà 'n cel ant un mulinel d'aria” (2 Rè 2:11).
↑ An Matè 14:26-31 i trovoma: “E ij dissépoj, an vëddend-lo [Gesù] marcé an sl'eva, a son sbaruvasse e a disìo: "A l'é na carcaveja!" e dla tëmma ch'a n'avìo a son butasse a crijé. Nopà, tut sùbit Gesù a l'ha parlaje e a l'ha dije: "Abie 'd corage, i son mi, gnun-e tëmme!". E Pero a-j dis: "Signor, s'it ses ti, comanda che mi i vada da ti an marciand an sj’onde". E Gesù a-j dis: "Sah, ven!". E Pero, calà giu da la barca, a l'é butasse a marcé an sl'eva për andé da Gesù. Ma sicoma che 'l vent a l'era fòrt, a l'é sburdìsse e, mentre ch'a fongava, a l'ha crijà: "Signor, salv-me!". E sùbit Gesù a l'ha sporzuje la man e a l'ha ciapalo, an disand: "Òm ëd pòca fede: përchè it l'has-to dubità?".
↑ Salm 69:2.
↑ Deuteronòmi 26:9.
↑ Salm 73:4.
↑ Cfr. March 5:34 - “Gesù a-j dis: ‘Fija mia, toa fede a l'ha salvate; vat-ne an pas, e sie varìa da tò flagel’".
↑ Isaia 43:2-3.

[1] Cfr. Génesi 5:24 - “Enòch a l’ha seguità a esse an ëstrèita comunion con Nosgnor, peui a l’é dësparì përchè Nosgnor a l’ha pijalo con chiel” [cfr. ëdcò Ebréo 11:5; Giuda 14].

[2] Cfr. 2 Rè 2:11 - “Damentre ch'a marciavo anans e ch'a parlavo, a l'amprovista a l'é comparuje 'n chèr ëd feu tirà da 'd cavaj 'd feu. A l'é piassasse an tra ij doi òm, a l'ha separaje, e Elia a l'é stàit portà 'n cel ant un mulinel d'aria” (2 Rè 2:11).

[3] An Matè 14:26-31 i trovoma: “E ij dissépoj, an vëddend-lo [Gesù] marcé an sl'eva, a son sbaruvasse e a disìo: "A l'é na carcaveja!" e dla tëmma ch'a n'avìo a son butasse a crijé. Nopà, tut sùbit Gesù a l'ha parlaje e a l'ha dije: "Abie 'd corage, i son mi, gnun-e tëmme!". E Pero a-j dis: "Signor, s'it ses ti, comanda che mi i vada da ti an marciand an sj’onde". E Gesù a-j dis: "Sah, ven!". E Pero, calà giu da la barca, a l'é butasse a marcé an sl'eva për andé da Gesù. Ma sicoma che 'l vent a l'era fòrt, a l'é sburdìsse e, mentre ch'a fongava, a l'ha crijà: "Signor, salv-me!". E sùbit Gesù a l'ha sporzuje la man e a l'ha ciapalo, an disand: "Òm ëd pòca fede: përchè it l'has-to dubità?".

[4] Salm 69:2.

[5] Deuteronòmi 26:9.

[6] Salm 73:4.

[7] Cfr. March 5:34 - “Gesù a-j dis: ‘Fija mia, toa fede a l'ha salvate; vat-ne an pas, e sie varìa da tò flagel’".

[8] Isaia 43:2-3.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]