La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Isaia/Isaia 47

←Isaìa 46

La Bibia piemontèisa Isaìa

Isaia 48→

La Bìbia piemontèisa - Isaia 47

Isaia

47

Predission ëd la crova ‘d Babilònia

¹Cala giù e stà ‘nt la poer, fija vèrgin ëd Babilònia, set-te për tèra, përchè a son finì për ti ij di ch’it ëstasìe astà s’un tròno. Fija ‘d Babilònia! Ti ‘t saras mai pì la bela prinsipëssa, dossa e dlicà. ²Pija la mòla e mulin-a la farin-a, gavte 'l vel, tirte su la vesta, dëscoat-te le gambe e dëstraversa ij fium. ¹³Ch’as vëdda ch'it ses patanùa, ch’it ses svërgnà. Mi im pijerai l'arvangia e gnun at giutrà.

⁴Nòst Redentor, ch’a l’ha për nòm ël Signor ëd l’Univers, a l’é ‘l Sant d’Israel.

⁵Babilònia, la bela! Set-te ant ël top e ant ël silensi. Mai pì ti ‘t saras conossùa coma l’argin-a dij regn. ⁶Përchè mi i j’era anrabiame contra ‘d mè pòpol sernù e i l’avìa castigaje lassàndje tombé an toe man. Ti, contut, it l’has avune gnun-e pietà. Ti ‘t l’has fàit peisé tò giov grev fin-a ans ij sò vèj.

⁷Ti 't pensave: për sèmpe mi i sarai l’argin-a dël mond! It l’has pa fàit na riflession a riguard ëd toa condòta o pensà a cole ch’a l’avrìo podune esse le conseguense.

⁸Adess ëscota bin, ti ‘t ch’it j’ere ‘n regn ch’a-j piasìa fonghé ant ij godiment, ch’it vivìe ant j’asi e it sentìe sicura. Ti ‘t dise: “Mi i son l’ùnica, e a-i é gnun d’àutri ch’a sìa parèj ëd mi. Mi i sarai mai na vìdoa e mai i perdrai mie masnà”. ⁹E bin, l’un-a e l’àutra dë ste ròbe a tomberan dzora ‘d ti ant un moment: la vidoansa e la pèrdita dij fieuj. Vera, costi sagrin at tomberan a còl malgré tute toe mascarìe e magìe^[1].

¹⁰It l'avìe fiusa an toa malissia, it disìe: “A-i é gnun ch'am vëdda”. Toa sapiensa e tò savèj a l'han portate fòra dë stra. Pura drinta 'd ti it disìe: “Mi e gnun fòra 'd mi!”. ¹¹Parèj ël disastr at drocherà a còl e it saras pa an condission ëd catete toa salvassion. Dzora 'd ti a rivrà a l'amprovista 'n disastr che it prësentìe pa.

¹²Và pura anans a chërde an toe fìsiche e an toe tante mascarie ch'a l'han ëstracate da cand ch'it j'ere giovo: a peul d'esse ch'at giuto, miraco it podras fé pàu a cheidun! ¹³Ti 't ses ëstofiate dij tò vàire consijé: che as presento e ch'a vado a salvete jë stròlogh ch’a bèico le stèile, che tùit ij mèis at pronòstico lòn che at ancapitrà. ¹⁴Varda, lor a bruso parèj dë strobia: ël feu a-j consuma; as salveran pa dal podèj ëd le fiame. A-i sarà pa 'd brasa për ëscaudesse, nì feu për setessie dnans. ¹⁵E tùit ij tò amis, coj che con ti a l’han fàit d’afé fin-a da cand ch’it j’ere giovo, mincadun ëd lor as n’andrà për soa stra e lor a faran visa ‘d nen sente ij tò crij d’agiùt^[2].

Nòte

1. 47:8-9 cfr. Arvelassion 18:7-8.
2. 47:1-15 cfr. Isaia 13:1-14:23; Geremìa 50:1-51:64.