Lenga piemontèisa/Gramàtica piemontèisa/Morfologìa/Nòm sostantiv

Ël nòm sostantiv

Ël nòm sostantiv a l'é na paròla ch'a stà a indiché na përson-a, n'animal o, comsìssìa, na còsa.

Coma an italian e ant le lenghe 'd derivassion latin-a, ël nòm sostantiv a peul esse 'd doi géner: mascolin e feminin.

La régola general për savèj ël géner dël nòm sostantiv a l'é cola 'd vëdde 'l géner ëd l'artìcol ch'a jë stà danans, anche s'as peul disse che, për la gran part, a corispond al géner ëd la paròla italian-a.

Ëd régola a son mascolin ij nòm ch'as arferisso a përson-e o a j'animaj ëd géner mascolin; e feminin coj ch'as arferisso a përson-e o a j'animaj ëd géner feminin. Esempi: pare (padre); mare (madre).

As peul disse, contut, con na certa sicurëssa, ch'a son mascolin ij nòm con final an "é" e "o" e la pì gran part ëd coj con final consonòntica. Esempi: pé (piede), aso (asino), asil (aceto), etc.

Squasi impossìbil, anvece, a l'é dé na determinassion decisament feminin-a.

I doma, ant j'anliure indicà, na fila 'd nòm ch'a son mascolin an piemontèis e feminin ant la corispondenta paròla italian-a, e al contrari. Pijoma la bon-a ocasion për buté an fila, ansema a le pì conossùe, anche quàich paròla ch'as va dësmentiand, e anche quaidun-a che, ancheuj, a l'é mach pì, pòch pì che n'arcòrd.