La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Isaia/Isaia 41

←Isaìa 40

La Bibia piemontèisa Isaìa

Isaia 42→

La Bìbia piemontèisa - Isaia 41

Isaia

41

Nosgnor a dësfida le nassion

¹Sté chiet e steme bin a sente, vojàutre le nassion ch’i steve da l’àutra banda dël mar^[1]. Porté anans vòstre rason le pì përsuasive^[2], avzineve e peui i podreve parlé. La cort a l’é bin pronta a sente lòn ch’i l’eve da dì.

²Chi é-lo ch’a l’ha sussità da l’orient col ch’a l’ha arseivù la comission ëd fé giustissia? Chi é-lo ch’a l’ha dàit a st’òm d’esse vitorios tant da sugetesse 'd nassion antreghe e ‘d butesse sota ij pé ij sò rè? Con soa spa chiel a l’ha polverisà d’armeje. Con sò arch chiel a l’ha dësperduje tanme ‘d vòrva al vent. ³A-j dà a còl e a va anans pr’ ëd senté che gnun a l’avìa mai prima scarpisà. ⁴Chi ch’a l’é ch’a l’ha compì coste 'mprèise? L’istess ch’a nunsia l’avnì fin-a dal prinsipi. A l’é mi, ël Signor, ël Prim e 'l Darié. A l’é mi, e gnun d’àutri.

⁵Le nassion ch’a stan da l’àutra banda dël mar a në son sburdìe. Ëd gent ch’a viv ant ëd pais da leugn a tërmolo e as buto an marcia për combate. ⁶J’idolatra as ancoragio j’un j’àutri e as diso: “Fomse fòrsa!”. ⁷Jë scultor a fan ànim ai giojé, e ‘l fondeur a giuta col ch’a bat a l’ancuso. “Pròpi bel,” a diso, “A l’é ancaminasse a vnì pròpi bin”. A la fin lor a fisso l’ìdol con ëd ciò për tëmma ch’a tomba për tèra.

Nosgnor a guerna sò pòpol

⁸Ti, contut, Israel, mè servent, pòpol ëd Giacòb che mi i l’hai sernù, dissendend d’Abraham, mè amis^[3], ⁹I l’hai pijate dai confin ëd la tèra, i l’hai ciamate da le region le pì lontan-e, e i l’hai dite: “Ti ‘t ses mè servent”. I son mi ch’i l’hai sernute, i l’hai pa scartate. ¹⁰Àbie gnun-e tëmme, përché mi i të stago dacant. Sagrinte pa, përché mi i son tò Dé. It dago fòrsa e d’agiùt. It sostnirai con mia man drita vitoriosa. ¹¹Vàrdie, tùit ij tò nemis, coj ch’a l’ero furios contra 'd ti, a son ëstàit tuti dësvergognà e disonorà. Tuti coj ch’at fan la guèra a saran anientà e a conteran pa pì. ¹²It sërcheras coj ch’at combatìo, ma it jë troveras pa. A saran dël tut anientà coj ch’at fan la guèra. ¹³Përchè mi, ël Signor, i son tò Dé. It ten-o la man e it diso: Àbie gnun-e tëmme, i son mi ch’it giuto! ¹⁴Pòpol ëd Giacòb, ch’it ses tanme ‘n verm; Israel, ch’it ses bin pòca ròba, àbie gnun-e tëmme, i son sì për giutete! I lo diso mi midem, ël Signor. Mi, ël Sant d’Israel, i son mi ch’it libero^[4]. ¹⁵It saras tanme na sarbiòira neuva, armà ‘d tanti dent. It trieras tùit ij tò nemis: a son tanme ‘d montagne, ma a dventeran tanme ‘d vòrva. ¹⁶It i-j camperas për ària e ‘l vent a-j buferà vìa; n’orissi a-j disperdrà. Antlora ti t’arlegras dl’euvra ‘d Nosgnor, e it glorieras dël Sant d’Israel.

Ël desert a sarà arnovà

¹⁷Ëd gent carià d’aflission e ‘d sagrin a l’é an serca d’eva, ma a la treuva pa. La sèj a sëcca soa lenga, ma mi, ël Signor, i jë scoto; mi, ël Dé d’Israel i-j chito pa: ¹⁸Për lor i farai seurte ‘d rivere dzora dij platò pì àut. I-j darai ‘d sorgiss d’eva an mes a j’avalament. I ampinirai ‘l desert con ëd gòje d’eva. Ëd rivere ch’a calo da ‘d sorgiss a scoreran për ëd tèra sùita. ¹⁹I pianterai ‘d sitron ant ël desert, gasìe, mortele e olivé; ant la vàuda, dacant a j'arsipress, i farai chërse ‘d sapin e ‘d pin. ²⁰I faso lolì parèj che tùit, an vardand ësto miràcol, i sàpio ch’a l’é ‘l Signor ch’a l’ha falo, ch’a l’ha crealo ‘l Sant d’Israel.

Nosgnor a dësvergògna j’ìdoj

²¹Nosgnor, rè d’Israel^[5], a dis ai dio dle nassion: “Vnì a presenté vòstra càusa, porté anans vòstre rason. ²²Ch’a-j pòrto, parèj i podroma conòsse lòn ch’a capiterà ant l’avnì. Ch’an diso cole ch’a l’ero le predission ch’a l’han fàit: parèj ch’i vëdroma s’a son compisse. Dësnò, fene savèj lòn ch’a passerà. ²³Nunsiene le còse ch’a vniran: parèj i savroma se lor përdabon a son ëd dio. Fé donca cheicòsa, bon-a o grama ch’a sìa, ch’an fasa stupì e sbaruvé. ²⁴Gnun rìsigh! A rivran pa përchè vojàutri i seve men che gnente e i peude fé nen dël tut! Coj ch’av pijo per dio a fan mach rije, a son n’abominassion.

²⁵Mi, contut, i l’hai sussità dal nòrd cheidun che già a l’é ‘n camin ch’a riva. Dal levant chiel a 'nvocherà mè nòm: chiel a scarpiserà ij governant tanme ‘d pàuta, coma ‘l tupiné a bat la crèja. ²⁶Chi é-lo ch’a va a fene la predission përch’ i lo sàpio e ch’i podoma savèj che lolì a l’é sicur? Gnun a l’ha podulo mai nunsié o a l’ha mach parlane, gnun a l’ha sentùne ‘n chèich presagi ch’i l’eve fàit. ²⁷A l’é stàit mi ch’i l’hai dilo për prim a Sion: “Vardé ch’a riva!”. A l’é mi ch’i mando a Gerusalem col ch’a pòrta ‘d bon-e neuve. ²⁸I l’hai vardà e i l’hai vëddù pì gnun: gnun ëd lor a l’é bon a dé ‘d consèj, nì ‘d dé rësposta a coj ch’a ciamo. ²⁹Vëdde nen che cole lì a son tute ‘d ròbe veuide ch’a l’han gnun valor? Tùit ij vòstri ìdoj a son mach d’ària: a l’han gnun-a sostansa.

Nòte

1. O “tère lontan-e”.
2. O “abie ‘d corage ‘d parlé”.
3. Cfr. 2 Crònache 20:7; Giaco 2:23.
4. O “I son tò Redentor”.
5. O “ëd Giacòb”.