Anònim/Piemontèide/Cant 34
SABA CANT XXIV[modifiché]
Andoa a rivo le rispòste
“Ël ròch an mes al ri ’dess veuj s-ciairé.
Son niss, motobin strach.
I sërch paròle certe për cambié
un mond ëd falabrach.
Im gir, ma ’s ghicc l’é fat, un treu dij crin,
am moca mie speranse.
Un tuf për mi j’uman, dan mach sagrin,
son gnech dòp mila danse.
’T ses vej. Spero ’dcò savi, dimlo ti
se tut a l’ha na fin.
I rus e rogn me ’n biro sbacalì,
mi veui s-cianché ij confin.”
Im camp ëdnanz ai pé dël vej sapient:
“Confess-te prima, su!
’Ncamin-a con l’amer dël pentiment.
Sarà tut rispondù.”
“A chi confess e còsa? Mi i sai pa
se ’l cel l’é veuid ò pien.
Sò bleu tuta mia vista l’ha coatà,
veuj core, ma ’nco fren.”
“Me ti mi j’era ’n temp, i l’hai sërcà
na stra për l’infinì.
Për brich e mont la mia felicità
fin quandi ’n bel sant di
l’hai vist che ’ncora prima d’àutri òm
l’avìo fàit la stra
che ’ncora mi sërcava: n’onestòm
tut sòn disìa già.
An mes a l’aluvion ’d lìber fransèis
a l’é rivà sì ’dcò
n’uvrëtta ch’l’hai lesume ’n pòchi mèis
divin e uman cadò.
Cudiss ij sant pensé ’d monsù Pascal
chiel si sapient cristian
e lòn a l’ha dësblame ògni mal.
Da ’ntlora mi i son san.
L’ha dit che ’l giust l’é sempe stàit ramì
ëdnanz a col pì fòrt.
Da sòn a vniran tóiro për l’avnì
e fam, dolor e mòrt.
La fòrsa e la giustissia van unìe
ma l’òm ’s costuma pa.
Për fé na sossietà pa d’àutre vie
as treuvo: mach dëdlà
sarà la perfession. ’Dess mi sai nen
cò fé, giomai son vej,
ma vëddo con neuv euj tut lòn ch’a-i ven,
event gram brut e bej.
Ti ’t parle ’d libertà, ma chiel a dis
che na maledission
për tanti òm a l’é. Pa benedis
ël serne ’l sapienton.
Për nen pensé a coro come ’d fòj,
disìa già Lucressi
sërcand mila piasì, coj dur e ij mòj
sautand ëd paghé ’l pressi.
Se ’nvece l’òm s’avzin-a fin an broa
dël gran mister dla vita
as treuva pì ’nterdit, sbassa la coa
che prima aussava drita.
Dij di ’s sent come ’n poj, dij di me ’n Dieu
savind nen ël përché.
St’anfibia vita trussia come ’n feu
s’a scota nen la fe.
Na nìvla coata ’l sol, ’s na sta stërmà,
ma ’l càud as peul già sente.
Parèj Nosgnor ’s n’arpòsa ’ndisturbà,
ma ’l gram ’s deuvrà peui pente
s’a chërd ch’a-i sìa gnun: a venta dì
s’as sern ël nèir ò’l bianch,
però a venta gieughe, a son falì
s’as cogio ’nsima ’n fianch.”
Për ore a l’ha parlame e i l’hai chërdù
a lòn che chiel disìa,
peui dòp ij mè pecà chiel l’ha sentù
e a l’ha campamje via.
Son stàit anginojà. L’assolussion
fasìa ’d mi un sant,
ma presto ’nt ël servel neuve question
chërsìo: arzist pa tant.
“Tut sòn a va pro bin, ma ’m manca ’ncora
savèj dla mia nassion.”
“Difende e taché nen sarìa ora
ch’a fèisso ij caporion,
me i dis: se gnun a passa ’l sò confin
goernandse la soa tèra
a évita ’n baron ëd gram sagrin
e dzora tut la guèra.
La fòrsa e la giustissia ’nta gropé.
J’é gnun-a àutra via,
dësnò ’s mond sì vëdrà pa mai chité
sta grama maladìa.”
“Sarìa tut finì.” l’ha dime chila
“’T sas tut. Saluta ’l frà! ”
E mi ’d mersì n’avrai disune mila
lassandlo peui sol là.
“Antlora dess t’im lasse peui ’dcò ti? ”
l’hai dit piorand già quasi.
“Ancora na j’é ’d temp. ’T lasso pa sì.
Toa ment va ’nanz adasi.
Mach quandi pì sigura mi i sarai
i cambierai mia stra.
Dess mi deuv controlé se ’l mè travaj
a dura ò già ’s na va.
’T compagn vers neuve età
përché son amportante.
Conòss toa strachità, ma a-i manca pòch
ëd còse a-i n’j’é pa tante.”
Montavo ’nsima ’n brich ant l’ora tarda.
“Adess ti ’t sas preghé.
Surtoma da ’nt ël bòsch e dess ti varda! ”
I son drocà ’n sij pé:
Orion s’aussava lìber ant ël cel
portand ij tre sovran.
Cò mi dess arnassìa e a l’era bel
fé lòn che ij giust a fan.