Anònim/Piemontèide/Cant 21
DUMINICA CANT XXI
[modifiché]Andoa i resto sol e sagrinà
Im but me ’n can da cassa a sërché trasse
ch’am parlo dël passagi
ëd cola bela fomna : pa gavasse
l’é tut ël mè coragi.
Am lassa la mia sòcia sagrinà
për via dla mia abiura,
a chërd ’d dovéj tornessne ’nt la soa ca
perdind soa creadura.
Mi nufio, scoto, s-ciàiro lòn ch’a i-é,
peul esse pa lontan-a,
na furia am monta adòss, peuss nen scapé
me ’l vent ëd tramontan-a.
“Përché it ëscape vìa? Son dij tò.
Pudoma esse amis.”
Soa facia l’é piantasse come ’n ciò,
i susto ’l sò soris.
Vorìa pa tochela a cola mira,
la neuva religion
disìa ’d lassé perde: mach na sira
ij còrp an fond a son.
Andrinta as treuva l’alma përzonera,
mach sòn a venta amé
e nen fé me la gent normal, grossera
che tut a veul toché.
Vardand le stra dël borgh s-ciàir lì an fond
na gent ambaronà,
m’avzin-o, a fà silensi tut ël mond,
na vos mach s’àussa già.
“Pregoma ’l bon ëspìrit: seve pront
vojàutri che già cobia
un dì seve ’ncrosiave: tnì da cont
che për fé bon-a strobia
lì fòra tra ij catòlich venta dé
l’esempi, nen paròle.
La gent s’av chërd lì mach për ancanté
da voi aussrà le sòle.”
Le man an testa buta l’orator
con la benedission.
La cobia tùit saluta, peui a cor
partind për la mission.
“I-é ’nco na sirimònia për ancheuj.
Introma an cola ca.
A venta consolé ’n malavi. Euj!
Che gnun no s-ciàira pa! ”
La gent a bogia an pressa e ’nt un ciabòt
a ferma ij sò pass.
“A-j toca” diso tùit “O pòvr Flipòt! ”
I-é n’òm coatà dë strass.
Davzin vëddo ’l mè amor: che gòj ch’i preuv,
deuv esse na parenta
“Tesòr” i pens tra mi “Adess ch’it treuv
’t farai tanto contenta
savind che ’dess son fròcc ant la toa fe”
e speto con passiensa
che tùit pì tard as gavo e mi parlé
ma sensa l’assistensa
con chila peuda pròpe. “Foma prest!
Volé con j’orassion! ”
Paròle, cant, preghiere, àutri gest..
“Iv gave da jë mlon? ”
“L’é tut! ” a dis ël cap. Mi im tiro su
bajand për la gran neuja.
“Ch’a ven-o sì ij parent! ”Mi im campo giu
sarandme ’nt la mia greuja
I vard pensand a àut, con suficensa
me fussa pòch dësvij.
“Gnun òm deuv meuire sensa penitensa
tra lerme, mal e crij! ”
A ciapo ’l pòvr malavi për ël còl,
lo saro con manasse
ch’l’avrìo s-ciapà d’òss, mach peui mòl
lo lasso an sle pajasse.
Mi i veuj nen chërde a lòn ch’i l’hai bin vist,
pòch dòp tùit as na van.
Mi stago ’nt ël mè pòst sentindme pist.
Im ciam : “Përché a lo fan? ”
Vers mi s’avzin-a chila soridenta,
a l’ha gavasse ’n pèis
“Cò ’t l’has da esse sì tanto contenta?
Sassin-a, diav cortèis! ”
’M na scapo me na levr. I l’hai lassala
con gnanca na paròla.
Se chila ’m torna an seugn, s’a torna a gala
i-j fas la facia ’d tòla.
Parèj ’nt un di finiss quasi ’n partensa
l’amor ëd la mia vita.
Da ’ntlora quandi ’l cheur cambia ’d cadensa
i spet, chiel dòp a chita.
“Ven sì, mia veja sòcia, a stemne sol
i son nen costumà.
Adess mè desideri a l’é mach col
d’andemne e torné pa.”
“S’it veule che mi staga i deuv ciamé
s’it pense d’avèj fàit
ël sàut vers l’eresìa da la fe
ch’it l’has ciucià ’nt ël làit.”
“S’it diso la vrità, penso che tant
ëd mal a l’han podù
causé le religion che mai gnun cant
a gnun òm sconossù
pudras sentime fé përché ’dcò coj
ch’a l’han batù ij sassin
stërmà al castel ’d Monfòrt massran me’d poj
tùit coj ch’l’avran davzin.
Im ciam: -J’é na vrità?- ’M ësmija dròla
ch’a-i sìo tante ideje.
Ò al mond la gent l’é pròpe tuta fòla
da chërde neuve e veje
credense ch’as combato ò dësnò
dabon duvoma chërde
che gnun-a sìa vera: mi dis nò
a giàune, rosse ò vërde
ò d’àutre tinte dròle verità
lassand dëdré ij sagrin.”
“Da ti sent tavanade ’n quantità.
’T rispond come Agustin.”