Anònim/Piemontèide/Cant 20
SABA CANT XX[modifiché]
Andoa i s-ciàiro j’erètich
“Am basta ’l tò soris, diso dabon
për feme tò amis.”
La grassia dël bogé, dla vos ël son
durbìo ’l paradis.
“Moment!” l’ha dime l’àutra.“Speta ’n pòch
a pijé na decision.
Ti, scot-me, pensje ’nsima ’ncora ’n tòch.”
e ’m dà ’n gròss arbiton.
“Mia bela, lassla perde, scotla pa,
l’é mach ’na veja magna.
Se mi treuv sì ’n tesòr mai pì mia ca
vëdrà da la campagna
torné ’l sò proprietari përché chiel
stërmà ’n mes al passà
sarà content e lìber e ’nt ël cel
con gòj a volërà.
Am bastërà ’n tò gest e sarai tò,
un cavajer servent
che, nà mila agn pì tard sle rive ’d Pò
për ti vivrà content.”
“Peul esse che bin presto ’n serviran
armade ’d cavajer,
ma chërd che gnanca lor an bastëran.
I l’hai savù che jer
ël vësco milanèis l’ha dit che goèra
a deuvo a noi porté
tùit coj ch’son brav cris-cian e costa tèra
a ’nta evangelisé.
’T vëdras che ’n pòchi di andrinta al feu
saroma tùit butà
e ij brav s-ciassà tra ’d lor fasind un reu
vëdran nòst còrp brusà.”
“Ch’i seve? I capiss pa, chërdo che grama
ti ’t sìe pròpe nen.
Përché speteve ferm ch’a riva ’l drama.
Chi a l’é la gent ch’a ven?”
“Vnì dré fin al castel con nòsta gent
andoa a s’ambaron-o
coj che a la fàussa gesia pa da ment
a dan mentr’j’àutri a tron-o.”
Curios im but an marcia vers ël brich
davzin a la sità
ch’a pòrta ’l nòm ëd l’ora quandi ij pich
ël sol prim basërà.
“A n’òdio e ’n ciamo erétich ij visin,
a n’àuguro la mòrt,
vivoma con passiensa ij nòst sagrin.
Noi soma ij pur ’d Monfòrt.
Nòst Papa spiritual sempe ’n girola
tra mila gent lontan-e
as treuva. Lesto, ’l temp a s’an-nivola.”
Ij grij coato le ran-e
ch’a susto frësca pieuva dal cel gris.
“Iv pòrt fin a la sosta,
peui scap a cheuje l’eva, ij nòst nemis
a peulo serne costa
fra tute le manere për fé ’d mal
al nòst cit paisòt.
Fé meuire tuit ëd sèi : j’é nen l’ugual
për fé droché ’n castlòt.”
“No, speta, lassme pa, veuj vnì con ti.
L’hai pen-a conossute,
ma prima ch’it na vade i veuj ciairì
mach vàire i l’hai vorsute.
Da lòn ch’i l’hai capì ’t l’has pa ’d famija
e sòn val cò për mi,
ma chërd pa sto destin na maravija,
formomne un-a sì.”
“Va vìa, tentator. La fomna e l’òm
a deuvo mai cobiesse.
’T ses un ëd coj crinass ch’a ciamo ’n dòm
ël drit për peui cogesse
mës-ciand jë smens për fé droché ’nt la pàuta
sì n’alma celestial
che ’dess beà ’nt ël cel ’s na vòla àuta
savind pa còs l’é ’l mal ? ”
Mi resto sbacalì, chila ’s na cor
giù, vers ij poss ëd l’eva.
Mia sòcia a deuv posseme vers la tor
me i fussa ’d giàira greva.
“It men-o da ’n monsù ch’a peul risponde
a tute toe domande,
ma ’dess sta pì nen lì betè a travonde,
dësvijte, date n’ande.
Gerard a l’é ’l sò nòm e a l’ha fondà
tut lòn che s-ciaire sì.
Tension a soe paròle smalissià
chiel ciaprà ’dcò ti.
L’avìa mi ciamà che costa preuva
at fussa risparmià.
Però s’it passe costa gnun-a neuva
mai pì ’t vincërà pa.”
Dëdnanz al cap dij pur i l’hai scotà
la soa orassion,
contava d’una neuva siviltà
e neuva religion
ëd gent vegetarian-a nen violenta
che tut buta ’n comun,
ch’a prega tut ël di e ch’as contenta
d’un còrp mach un a prun
e nen col dij visin për fé vnì prima
un di quandi j’uman
nassran sensa lë smens, ’dess la mia rima
a sàuta con doe man
le vos pì da siren-a che scotà
i l’hai an col temp gram
e a coj che ’n broa al sàut s’avzin-o già
lassrai l’antrera fam.
Ma sòn lo diso ’dess, an coj di là
la fòrsa ’d col pensé
l'avìa convinciume e ’l gran pecà
deuv pròpe confessé.
E sensa pì scoté gnun àutra vos
i son andà a sërché
la bela che al mè cheur na greva cros
l’avìa fàit s-ciairé.