Anònim/Piemontèide/Cant 19
VENNER CANT XIX[modifiché]
Andoa im an-namoro a Monfòrt
El sens ëd vera pas lassand Arduin
’nt la cesa ’d San Balegn
l’ha fame për un tòch stè motobin
content e ij mè disegn
ëd glòria già ’s dësblavo ’n tante frise,
ma sensa gnun rigret.
A j’é ’d moment ch’a conta nen cò ’t dise,
it sente mach l’efet
ch’a lassa na presensa neuva bon-a
andrinta ’n cheur pasià.
Se ’t sente ’l mond che ’ntorn a lòsna e tron-a
tò spìrit cambia pa.
Ma j’òm son bes-ce débole, ramìe,
a duro me ’n soris
j’ëstat ëd gòj andoa ti ’t l’avìe
tastalo ’l paradis.
A basta ’n gran ëd poer bin piantà
për fé borgnete n’euj
e fin-a contempland l’eternità
it dròche ’ndré ’nt l’ancheuj.
Për fé finì mia gòj a l’é bastame
në sgoard a un dij brich
che vers ël sol ch’a nass i son s-ciairame lassand dëdré ij pich
përché l’hai conossù tra coj bòsch verd
la bela mia colin-a.
L’hai dile sòn:“ ’T savèisse lòn ch’i perd!
’T sentisse ti che flin-a !
Për vàire deuv duré ’s vagabondagi,
i veui tornemne ’ndré,
da tròp marcioma sì e ’s nòst longh viagi
a deuv giomai chité.”
“Ma scot-me” a l’ha dit chila “l’é ’ns ij brich
che veuj andé con ti.
Vëdras che st’esperiensa ’t farà rich,
sta nen an mes al ri !
Mi ’m gieugo che da sùbit trovëras
ël pòst anteressant.
Për peui fete torné a sarà ’l cas
dë sfòrs sgairene tant.”
I sagn ancó për lòn che ’dess i dis.
“Ch’it ses? ’T ses pa dël pòst.
’T ses vnùit për chërse ’l nùmer dij nemis
ò fòrse it ses dij nòst? ”
“Sai gnanca ’nte ch’im treuvo, madamin,
nì ’l nòm dël di d’ancheuj.
L’é presto për capilo pròpe bin
ch’i son e lòn ch’i veuj.”
Sentìa ’l cheur s-ciopé për la gran corsa
che ’ndrinta a mi fasìa.
“ ’T ses ti la mia polar, gran stèila dl’orsa,
ti ’l giuss ëd l’armonìa”
sentìa ’d vorèj dì a cola tòta
tant bela che mi, fòl,
i son finì ’nt un beucc ciapand na bòta
ch’a l’ha storzume ’l còl.
Fasendla nen tant longa ’v diso mach
ch’i son an-namorame.
Sai nen s’i j’era furb ò falabrach,
ma a chila i son gropame.
Soa vos a l’era mùsica për mi,
menzin-a ’l sò soris.
La grassia a l’era pura ’mbelelì.
A-j manca a lòn ch’i dis
la fòrsa e ’dcò la blëssa për podèj
dabon feve capì
la goj, l’amor, la fam, vorèj, piasèj
che ’ncora i pòrt con mi.
Speteve nen ch’iv canta ’nt ij mè vers
soa boca, euj, cavej,
son àutri e peui d’un tipo bin divers
j’afé ch’a ’nta savèj
Iv peude bin pensela nèira o bionda,
ò rossa se ’d pì ’v pias
e àuta, bassa, media, màira ò tonda,
second ch’a l’é ’l vòst cas.
Sò euj peude penseje ’d cola tinta
pì bela e foravìa
dël cel, dël mar, dla tèra, sërché ’ndrinta
con vòsta fantasìa.
Poeta bin pì brav ’dess a pudrìo
canté col’armonìa.
Fatiga la farìo, ma savrìo
trové la sinfonìa.
I tas ëdcò përché mi i sai che chila
l’avrìa nen vorsù
che mi cantèissa lòn che’n prima fila
d’un òm nen conossù
i s-ciàire: col grev còrp che ’nt la memòria
a resta me stampà
anvece ’d cole part ch’a fan la stòria,
ma gnun a s-ciàira pa.
Nco ’d pì n’àutra rason am fa vnì veuja
’d lassé coatà ’nt la neuit
al cost ’d lassela deurme ’nt la soa neuja
la gent che sensa deuit
pùdrìa fé l’eror ëd chërde a tute
le còse ch’a l’han dit
le gent ëd col passà: lassroma mute
le vos pì contra ’l drit.
Sgureve bin j’orìe, ’fé ’tension
a lòn che ’dess iv dis.
Fatighe e peui rigret, gran emossion
che mach an paradis
pudrà ’n di sbujentesse ’dess compagna
la nòsta narassion.
Che spin-a la memòria, già ’n pòch sagna
la ment dré dla canson.
El fià ’s fa già pì curt, ël còrp tërmola
seguind ij mè pensé,
ël ri dla rimembransa ’m fa garola
i sud da testa ai pé.
Da sùbit ël mé cheur ’s buta a saoté
e lesta ’s fà la man
a dess che mi ’ncamin-o già a conté
l’amor d’un temp lontan.