Anònim/Piemontèide/Cant 03
CANT III- MERCO[modifiché]
andoa a s’ancontro ij Selt
An cel i son trovame për vardé
tut lòn ch’a l’era stàit
an pì ’d doimila agn sensa sauté
un ciò ò na stissa ’d làit.
Me al cine mi s-ciairava dle bataje,
orissi e aluvion,
tramont, batésim, crij ëd le maraje,
castej dij caporion,
stagion pi frèide e grame con agn bej,
region ansagnentà,
pianure, brich e bòsch, canson dij vej,
j’odor ëd le sità.
Ël temp ch’i l’hai passà an contemplassion
savrìa nen conté,
dòp vàire i l’hai patì la confusion,
stracava a longh andé.
Antlora i l’hai ciamà ’d podèj fërmé
ël fium dle varie età.
L’ha dime la mia sòcia che torné
a l’era ’n bel pecà.
Pitòst a l’era mej serne ij moment
për noi pì ’nteressant
e vive ’n tòch ant j’époche dj’event
ch’a smijo pì ’mportant.
Ventava ch’i savèissa che a la fin
sarìa tut tornà
me prima sensa fé nì ’l mal nì ’l bin:
as cambia pa ’l passà.
e ’dcò la mia presensa ò cola ’d chila
l’avrìa nen podù
bogé dai pòst che già l’avìo an fila
j’event già sucedù.
“Da ’ndoa i son surtì mi i veuj savèj
e ’ndoa a venta ’ndé.
Sern ti ’l moment che an testa am basta avèj
për pì nen domandé.”
Pòch dòp i l’hai sentù dël frèid ant j’òss
e fòra l’era scur.
Ël vent a bërbotava fra branch gròss,
ij tronch fasìo ’n mur
Odor ëd feuje marse ’n di d’invern,
ël lum ëd bianche stèile,
chërdìa nen ëd vëdde ’n tòch d’infern
daré dle mie parpèile.
Baron ëd përzoné as n’andasìo
vers ròch anluminà
e lì fra vos ëd cant ch’a t’anciorgnìo
a l’ero tùit massà.
La por ch’a l’ha ciapame an cola ora
i peuss nen dësmentié.
Bastava ch’im salvèissa e a la malora
’s n’andèisso j’àutri afé.
Franch nen i peuss conteve lë sbaruv
an mes a coj sërvaj.
Ventrìa esse campà ’nt ël cercc dij luv
për sente col ësgiaj.
Ël bate dij mè dent a l’era an ton
con col dij longh cotej
che ’l sangh a spataravo ’nt ij canton
formand dij ri gemej
che ’d corsa a robatavo ’nt ij canaj
scavà ’n sla pera dura,
ël tut mës-cià ’nt ij brògg dij pòvr mortaj
dësblà da la tortura.
“Agit-te nen, a peulo nen tochete,
it l’has un còrp mascheugn,
manere ’d fete mal ò mach vardete
për lor ch’at chërdo ’n seugn
a esisto pròpe nen: ti resta pur
e bel sarà ’l tò avnì.
Amprend da lòn ch’a-i ven: it ses sigur
me ’l ciri ’ndrinta al ni.”
Ël sol ancó stërmà sota la tèra
possava an su vers l’àut
j’armade luminose e la soa guèra
vincìa sensa sàut.
Sentìa ij cant dij gaj marché l’intrada
dël gran imperator
e j’ùltim scur dla neuit an ritirada
fasìo gnun rumor.
Ël ciàir dla matinà l’ha fàit chité
ël temp dël sacrifissi.
Smijava che a la fin cò coj maslé
butèisso ’n pò ’d giudissi.
“Andoa i son e quand? It im disìe
che mach ant ël nòst mond
l’avrìo podù ’ndè.” “Còs it chërdìe?
Sti mat ch’a viro ’n tond
a son ij tò ’ntenà. Sìa ij soldà
e fin-a ij përzoné.
Fra ’d lor ’dess j’é bataja, a finirà
e lest a përdoné
un di as mës-ceran formand tribù,
për sécoj a vivran
an pas, ma a monteran dj’àutri pì ’n giù:
a bogio già ij Roman.
Ës pòst ant ij tò di l’ha ’l nòm d’osej
famos për la gran coa
ch’as curo e peui për fesse ’n pòch pì bej
a smon-o ’n forma ’d roa.
El brich andoa it ses ch’as dis Prajàuta
a l’é stàit consacrà,
Fàuss dé ant la foresta an costa pàuta
a ven-o sì adorà
Doimila e quatsent agn l’é la distansa
tra quand it ses partì
e lòn che ’dess it varde: toa speransa
ch’as peussa cambiè sì
quaicòs ëd lòn ch’a j’era a pòrta gnente.
Ti scriv ant ël tò lìber
j’event ch’it l’has s-ciairà për fete sente
da coj che ’nco son lìber.”
La nìvola che ’n tòch dël sol coatava
a l’era meno grisa
ëd costa che ’nt ël cheur a mi ’m peisava
marciand an cola bisa.