Anònim/Piemontèide/Cant 02
CANT II – MARTES
[modifiché]Andoa as bimblan-a prima ‘d parte
Parèj a ’ncaminava tant temp fà
la nòsta relassion.
Savrìa ’nco nen ’dess an tarda età
trové na spiegassion
a tut lòn ch’a l’é fasse noi ansema
combèn tant diferent.
Bin dròlo a l’é traté ’l nòst curios tema:
l’amor tra l’òm e ’l vent.
Pì vòlte i l’hai ciamame la natura
ëd costa mia compagna,
ma a smija la rispòsta pì sigura
al fum an sla campagna.
Antica e sempe neuva a l’é dlicà
me l’aria ò me l’anciòst,
gorigna a cambia pòch malgré soa età,
s’anrèisa an sël sò pòst.
A s-ciassa l’univers ant una vos,
a tut a dà ’l giust nòm
e gnun pensé nì ver nì fantasios
nassù ’nt la ment ëd l’òm
a scapa tant lontan da nen podèj
finì specià da chila,
person-e, còse, assion, tùit ij savèj
robato giù an fila.
Ma a venta che ti it sapie che ’d sorele
a n’ha pì ’d na cavagna,
a basta che ti it conte le favele
dij pian e dla montagna.
A goerno coj ch’a nasso e dal prim di
a lasso nen la cun-a,
batajo fin ch’a vincio e ’nt ël ni
la vos a resta un-a.
A càpita però për riposesse
ch’a faso l’armistissi
ma peui tuta la vita ëd cissesse
a perdo mai ël vissi.
A mi l’é capità, i l’hai già dilo
d’avèj an concorensa
doe fomne, ma bin presto i l’hai capilo
ch’i peudo pa sté sensa.
Con Lia mi travaj, im pagh la vita
e i passo ij mè di.
Rachèl l’é ’nvece ’l seugn che mai a chita,
ël ver amor për mi.
Disìa ch’i-j lassava ch’a sernèissa
la giusta diression,
ma chila a rispondìa ch’im na stèissa
an cola posission.
“A venta prima ’d parte ch’it am dise
cò ’t veule visité,
l’hai dite che ’l confin dle tère amise
as peul nen sorpassé,
ma ’ndré as peul andesse bin lontan:
ij sécoj dël passà,
che a j’òm a smijo levr che an sël doman
as campo sensa fià
a son anvece amis e ’nsema a lor
im faso ’n tòch dla stra.
Mi i peuss adess fërmete ’l temp ch’a cor
sarand ël fium dj’età
e fete torné ’ndré, basta ch’it ciame.”
“S’it pense ch’i son fòl
da chërde a lòn ch’it dise, i son stofiame,
mi gir garèt e còl.
L’é ’mpess ch’i stago sì a scoté paròle
mi ’dess i veuj bogé.
A venta pròpe pijete con le mòle,
l’é mej chité ’d sugné.
A sin-a a deuv pro esse che tròp vin
i l’abia bin beivù;
son cioch, im dësvij nen, ’nt ël sugnetin
na masca i l’hai sentù.”
“Panada, folaton, tërluch, beté,
garola, falabrach,
badòla, fòl, balengo! Àusste ’n pé,
ël tò servel l’é strach?
Va bin, pensa ’d sugné, a l’é ’mportant
savèj se mi i son vèra ?
Se ’n di peui ti it dësvije a cambia ’l cant ?
A ven toa vita mèra ?
Dansand fidandse mach ëd l’armonìa
të sghija pa ’l tò pé,
la fòrsa dla toa ment, la fantasìa
përché it la lasse sté ?”
“Real a l’é la vita, it chërde pa ?
Për gionta a dura pòch;
sugné lassandla core për la stra
sarìa da fabiòch.
La siensa con la técnica e la lògica
a l’han fàit chërse ’l mond,
s’it varde ’nt una tàula cronològica
s-ciairé podras che an fond
l’é sempe mach l’arsërca dla vrità
e nen ëd l’ilusion
che seurte a l’ha fàit l’umanità
da grand e cit magon.”
“I l’oma nen capisse, mi i veuj dì
che l’euvra dël servel
pì granda ch’a peul fé a l’é capì
ch’a-i resta sempe ’n vel
ch’a-j dis ch’a j’é pì ’n là quaicòs, n’afé
andoa a riva pa,
un mond sarà ai sò euj, ël rasoné
as fërma ’n pòch pì ’nsà.
Quaidun at garantiss toa realtà ?
Chërd pa. A l’é nen vèra?
S’a l’é ’n seugn mach pì longh ch’a finirà
e lòn ch’a j’era an tèra
ëd colp a sparirà ? ’Nta avèj ëd deuit
e peui tanta passiensa,
it sas come divide ’l di e la neuit
con lùcida sentensa? ”
“D’acòrdi, i l’hai capì ’l rasonament,
ma am resto ’nco dij dùbit.
I spero ’d fé ’l pass giust: a l’é ’l moment.
Son pront, partoma sùbit! ”