Rino Serra/Tèra mìa/18

Da Wikisource.

Langa[modifiché]

Ah sa podèissa l'ora del tramont
Fermesse 'n sol moment dzora la Langa
Fermesse coma quand a cala 'l vent
O come quand el paisan pòsa la vanga.

Quand el cel e la tèra an col moment
A smijo lià da na çòrda longa,
Longa còrda 'd nìvole color argent
Ch'a gira tut antorn a la mia Langa;

Ant el moment che 'l sol, o prima ancor,
Vada stermesse dré del Vis là 'n fond
Prima ch 'an mòla con tut el sò calor
E vada de dlà a scaudé 'n novel mond.

Seren tramont ed Langa tèra 'd Piemont
Mar ed colin-e e d'uve sbogià dal vent
Vaire castej an sij brich me stan a front
Quandi la nebia fà nen paravent.

I l'hai ciamà ai mè vej d'an fond al cheur
S'anche de dlà ancor veddo sto paisagi,
L'han rispondume che anche quand as meur
As vedd pròpi tut sensa darmagi;

Son bin content ch'a sia perparèj
Che anche là peuda gòdme la Langa
E che 'nt l'ora del tramont mes ai cavej
El vent a m 'intra, nen mach passé aranda.

Ah s'a podèissa l 'ora del tramont
Stampesse 'nt el mè cheur... pera scolpìa
E deme 'n di lontan el rendicont
Del bin e del mal ed la vita mia.

Le nìvole d 'argent ora a son feu
La Langa ondegia al sopaton del vent
Ed fianch al Vis el sol mostra 'l sò reu
E an mè cheur j'é pas e i son content!

(Avril 1995)