Rino Serra/Tèra mìa/17
Àuta Langa[modifiché]
Àuta Langa 'nt el frèsch ed la matin
Ven desvijà dal ross sol al sò basin,
Le nebiette 's desperdo fra j 'onde
Dle colin-e che vers el mar fan esponde;
La frescura ch'at intra 'nt la pel
Già at dis che 'l tò di sarà bel,
Lus el verd ed le colin-e d'antorn
Tond ed lun-a l'é ancor là 'n sie sfond,
El bel arch dle montagne maestos
A sovrasta oltra 'I pian un pò nebios,
_Sì 'I Piemont it lo veddi ai pé
Dle montagne pì bele che a-i é.
El mè euj dl'àuta Langa ij bej brich
A veul descheurve ij segret pì antich
E già 's perd ant un seugn quand el mar
Dle soe eve j'era sì gnente avar;
Ma quant temp da col di l 'é passà
Mach pì j'onde 'd colin-e a-i son stà,
Però a-i resta n'asur su 'nt el cel
Che 'l bel mar or at fà da capel,
Quandi peui 'nt le neuit sensa lun-a
Un rosari de stèile 's desgrun-a
E 'l tò cheur riess pì nen a frené
Tuti ij bàtit del sò grand martlé.
Àuta Langa argin-a 'd Piemont
Mi 'l tò seugn tnirai sempe da cont
Come 'n seugn dij ricòrd da masnà
Quandi 'I mond j'era meno inquinà!
(Stèmber 1997)