Rino Serra/Le fior dël mal/134
CXXXIV. Galanterìa[modifiché]
VIII
LË SBRINCC
Tòi bej euj son ëstrach, pòvra amorosa!
E për tant temp, lassie pa durbì,
Lassie 'n sta languida pòsa
Doa l'ha pijate 'l piasì.
Ant la cort lë sbrincc d'eva a canta
E a sta pa ciuto né neuit né di àor,
L'anciarm dosman a së spantia
Doa stassèira l'ha campame amor.
Ël fass duvertà
An mila fior,
Doa Febea 'nciarmà
A buta sòi color,
Mé pieuva drocà
An largh pior!
Parej toa ànima 'nvischerìa
Ël ciàir dël piasì afoà
E së slansa, rapida e ardìa,
Anver ij vast cej ancantà.
Peui a së spantia 'n murend
Ant un flut d'un arnos langor
Che për n'invisibil riva ch'a pend
A cala giù 'n fond a mè cheur.
Ël fass duvertà
An mila fior,
Doa Febea 'nciarmà
A buta sòi color,
Mé pieuva drocà
An largh pior!
Oh ti, che la neuit si bela 't fà,
Mé l'é doss për mi, dzor tòi sen cin
Scoté 'l pior etern ch'a s'na và
E sangiuta drinta ai bassin!
Lun-a, eva sonora, neuit benedìa,
Erbo ch'i frisson-e 'ntorn ancor,
Vòsta pura malinconia
A l'é lë specc dël mè amor.
Ël fass duvertà
An mila fior,
Doa Febea 'nciarmà
A buta sòi color, Mé pieuva drocà
An largh pior!