Rino Serra/Le fior dël mal/111
Done danà
[modifiché]Coma bestie pensose sla sabia cogià,
Lor a viro sòi euj vers l'orissont dij mar
Ij sòi pé as serco e soe man tacà
A l'han ël langor si doss e 'd frisson amèr.
Cheidun-a, cheur ëtnajà 'd longhe confidense,
Dal fond dij boschèt doa ij ri a son ciaciarin,
Van silaband l'amor ëd timorose infansie
E 'l bòsch verd ëd neuve piante a 'ntajo 'd fin;
Àutre coma dle seur, a marcio pian e grave
Travers ëd rochere pien-e d'aparission,
Doa sant'Antòni l'ha vist àusesse 'mé lave
Ij sen patanù e reusa dle soe tentassion;
A-i na-i é, ai ciairor ëd resne stissante,
Che 'nt ël creus silensios dij groton pagan,
At ciamo an ajut ëd soe frev crijante,
Oh Bacco, andurmeur dij nòsti rimòrs ansian!
D'àutre, dont ël pét a ama veste scapolarie,
Ch'a stërmo 'n foèt sota longhe vestimenta,
A mës-cio 'nt ij bòsch sombr e neuit solitarie,
La s-ciuma dël piasì a la lerma ch'a-j tormenta.
Oh vèrgin, oh demòni, oh mostro, oh martir,
Ëd la realtà grandi spirit dëspresiant,
Sercatris ëd l'anfinì, devòte e satir,
Adess pien-e 'd crij, àor pien-e 'd pior e tant,
Voi che 'n vòst infern l'ànima mia av seguita,
Mi iv veuj bin tant quant iv compatiss, pòre seur,
Për vòsti dolor sombr e sej ch'av përseguita
E le urne d'amor dont son pien vòsti grand cheur!