Rino Serra/Le fior dël mal/022
XXII. LA MASCRA
[modifiché]Statua alegòrica
Ëd gust rinasimental
A Ernest Christophe, scultor.
Vardoma sto tesòr ëd grassie Fiorentin-e
Ant l'ondolassion ëd col sò còrp muscolos
L'elegansa e la fòrsa abondo, seur divin-e.
Costa dòna, tòch sicurament miracolos
Divinament fòrta, adorabil, esil, così
A l'é fàita për tronegé su 'd let fastos,
D'un papa o d'un prinsi, për arlegré ij piasì.
-Peui 't vëdde 'dcò col soris fin e piasos
Doa la legerëssa soa estasi a compagna;
Col longh ësguard sornion, tant languid e sbëfios;
Col visagi grassios, che tut d'un vel as soagna,
Doa minca soa part a dis con andi vitorios:
"Ël piasì 'm ciama e l'amor a m'ancoron-a!"
A sta creatura dotà 'd tanta maestà
Vëdd che 'ncant ecitant la gentilëssa a-j don-a!
Avzinomse e antorn a sta blëssa...alé na virà.
Oh bëstëmmia 'd l'art! Oh grand sorprèisa fatal!
La dòna dal còrp divin, ch'a promëttia boneur,
An àut a finiss ant un mostro bifrontal!
-Ma nò! A l'é pen-a na mascra, un fàuss decòr,
Sto visagi da na smòrfia squisìa s-ciairì
E varda-sì, a l'é anrupìa atròcement,
La vera testa e la facia sincera l'é lì
Anversà lì dapara 'd na facia ch'a ment.
Pòvra grand blëssa! Magnifica fiuman-a
Va a finì 'nt ël mè cheur pensos, e fium dij tò pior;
Toa busìa m'ancioca e mia ànima a sta fontan-a
A bèiv ai flut che dai tò euj fà sgorghé 'l dolor!
-Përchè a piora? Na blëssa përfeta parija
Chila ch'a buta ai sò pé 'l géner uman vinciù,
Sò fianch d'atleta che mal misterios lo rosìa?
-Chila a piora, gnun sens e përchè l'ha vivù!
E përchè a viv! Ma lòn che chila a deplora
Dzortut, lòn ch'a la fà frissoné fin-a ai ginoj,
A l'é che doman, ahidemì! Dovrà vive ancora!
Doman e dòp doman e për sempe!- Come noi!