Rino Serra/Garcia Lorca/026
PAESAGI
[modifiché]
Le stèile dëstisse
Ampinisso ‘d sënner ël rì
Verd e ‘nfreidolì.
L’adoss l’ha pa le tërse
A sta mira a son brusasse le nià
Stërmà.
Le ran-e a fan dël let dël fium
Na siringa ‘ncantà,
Stonà.
Da la montagna a s’àussa la lun-a,
Con soa facia a la bon-a
Da toton-a.
Na stèila a la pija ‘n gir
D’indich l’é soa ca
Da masnà.
Ël debol color reusa
A fà grossé l’orissont
Dël mont.
E a vëdd che ‘l làur
L’é strach d’esse poetich
E profetich.
Com i l’oma sempe vist-la
L’eva a së sta ‘ndurmend
Rijend.
Tut a piora për costuma,
Tuta la campagna l’é un lament
Sensa dess-ne cont solament.
I diso për educassion
E për nen ëstoné:
“Cheur mè!”
Tutun na grand tristëssa
A tens ij mè làver macià
Ëd pecà.
Mi von leugn dal paesagi.
A-i é ‘n mè pét n’ancreusura
Ëd seportura.
Na ratavoròira am dis
Che ‘l sol a së stërma dolent
A ponent.
Pater nòster për mè amor!
(Pior ëd j’arbrere
E dj’erborere).
Ant ël carbon ëd la sèira
Bèico ij mè euj lontan
Coma milan.
E dëspenten-o mia ànima mòrta
Con ragnà ‘d beicà
Dësmencià.
Àor a l’é neuit e le stèile
A pianto pugnaj ant ël rì
Verd e ‘nfreidolì.
Giugn 1920