Rino Serra/Garcia Lorca/023
LAMENTA DËL SILENSI[modifiché]
Silensi, doa ‘t pòrti
Tò véder panà
Ëd soris, ëd paròle
E sangiut ëd l’erbo?
Com it polide, silensi,
La rosà dël cant
E le mace sonore
Che ij mar leugn
A pòso ‘n sl’alba
Seren-a ‘d tò mantel?
Chi ch’a l’é ch’a sara toe ferìe
Cand ëdzor dij camp
Càich veja machina idràulica
A pianta sò meusi dard
Ëdzor tò in-mens cristal?
Doa ‘t vas se al tramont
At ferisso le ciòche
E a s-ciapo toa calma
Ij vòj ëd le stròfe
E ‘l grand rumor dorà
Ch’a rubata dzor ëd le montagne
Blussiel ën sangiutand?
L’aria dl’invern
A s-ciapa tò asur
E a trancia toe foreste
Ël lament chet
Ëd càich fontan-a frèida
Doa ‘t pòse le man,
La spin-a dël ris
O ‘l caloros colp d’assul
Ëd la passion t’ancontri.
S’it na vas a j’astr
Ël zonzon grandios
Dj’osej asur
A s-ciapa ‘l grand echilibri
Ëd tò cranio stërmà.
Scapand dal son
It ses son l’istess
Spetr d’armonìa,
Fum ëd crij e cant.
Ven a dine
Ant le neuit ëscure
La paròla ‘nfinìa
Sensa respir e sensa làver.
Përtusà dë stèile
E madur ëd musica
Doa ‘t pòrti, silensi,
Tò dolor suruman,
Dolor d’esse përsoné
Ant la ragnà melodiosa,
Bòrgna për sempe
Toa adoss sacra?
Ancheuj toe onde a rabasto
Con tërboj pensé
La sënner sonora
E ‘l dolor dël temp passà.
L’arson dij crij
Ch’a son finì për sempe.
Ël fracass antich
Dël mar, mumificà.
Se Geova a stà durmend
Monta ‘n sël tron ësplendrìent
S-ciapie ‘n sla testa
Na stèila dëstissa
E lassa dabon
La musica eterna,
L’armonìa sonora
Ëd lus, antant
Torna a toa adoss,
Doa ‘nt la neuit eterna,
Prima ‘d Nosgnor e dël temp,
It nassìe tranquil.
Luj 1920