Rino Serra/Garcia Lorca/022

←Ël sentor

Poesìe 'd Garcia Lorca

Lamenta dël silensi→

Canson për la lun-a

Bianca tartaruga,
Lun-a ‘ndurmìa,
Ch’it marce
Pian pianin!
Sarand un-a parpèila
D’ombra, it bèiche
Com archeològich
Lumin.

Fòrse ‘t ses…
(Ël demòni a l’é baricc)
N’arlichia.
Viva lession
Për anarchich.
Geova l’é sòlit
Sëmné sò teren
Con euj mòrt
E le teste
Ëd soe contrarie
Milissie.

A guerna da dur
Ël visagi divin
Con sò turbant
Ëd nebia frèida,
Butand doss
Astr sensa vita
Al cornajass biond
Dël di.
Për sòn, lun-a
Lun-a ‘ndurmìa!
It vas protestand
Sensa bisa,
Dël grand profité
La grand tiranìa
Dë sto Geova
Ch’a pòrta
Për un senté
Sempe istess.
Mentre chiel a gòd
An companìa
Ëd dòna mòrta,
Ch’a l’é soa morosa.

Bianca tartaruga,
Lun-a ‘ndurmìa
Casta Verònica
Dël sol ch’it polide
Al tramont
Soa facia rossa.
Avej ësperansa
Mòrt palida,
Che ‘l grand Lenin
Ëd toa compagna
A sarà l’orsa
Magior, l’intratabil
Bestia dël cel
Che ‘s n’andrà pasia
A dé sò ambrass
Ëd salut
Al vej enòrme
Dij ses di.

E alora, lun-a
Bianca, a vnirà
Ël regn pur
Ëd la sënner.

(I l’eve notà
Che i son un nichilista).

Agost 1920