Rino Serra/Garcia Lorca/021
Ël sentor[modifiché]
Ël sentor
A l’é la sonda dl’ànima
Ant ël misteri.
Nas dël cheur,
Ch’a esplora ‘nt la ténëbra
Dël temp.
Ier a l’é lònch a l’é ‘nfiapì.
Ël sentiment
E ‘l simiteri
Dl’arcòrd.
Ier dëdlà
L’é lònch l’é mòrt.
Tan-a d’idèje moribonde
Ëd Pegas sensa fren.
Ramaja ‘d memòrie
E ‘d desert përdù ‘nt la nebia
Dij seugn.
Gnente a dësturba ij secoj
Passà.
Pudoma pa
S-cianché ‘n sospir
Da le còse veje.
Ël passà as buta
Soa corassa ‘d fer
E a sara soe orije
Con coton ëd vent.
Gnente a pudrìa rancheje
Un segret.
Ij sòj muscoj ëd secoj
E sò servel
D’idèje ‘nfiapìe
An creà
Daran pa ‘l licor necessari
Për un cheur ch’a l’ha sèj.
Tutun ël cit dël doman
An dirà ‘n càich segret
Cand a giugherà ‘n sò let
Dë stèile.
L’é facil ambrojelo;
Për sòn
Dom-je con dosseur
Nòstr sen.
Ël tarpon silensios
Dël sentor
An porterà ij sò sonaj
Cand a durmirà
Vega de Zujaira. Agost 1920