Rino Serra/Garcia Lorca/006
L’OMBRA DL’ÀNIMA MIA
[modifiché]L’ombra dl’ànima mia
A scapa ‘nt un tramont d’alfabet,
Nebia ‘d lìber
E paròle.
L’ombra ‘d l’ànima mia!
I son rivà a na lìnia doa a finiss
La nostalgìa,
E la gossa dël pior as trasforma
Alabastr dë spirit.
(L’ombra dl’ànima mia!)
Ël fiòch dël dolor
A finiss,
Ma a-i resta la rason e la sostansa
Dël mè vej mesdì ‘d làver,
Dël mè vej mesdì
Dë sguard.
Un tërbul labirint
Dë stèile anfumà
Ampërson-a mie ilusion
Scasi ‘nfiapìe.
L’ombra dl’ànima mia!
E n’arseugn
A monz j’uciade,
Vëddo la paròla amor
Sbrisesse.
Mè arsigneul!
Arsigneul!
It cantes-tu ancor?
Madrid, dzèmber dël 1919