Rino Serra/Garcia Lorca/007
LAMENTA A DÒNA GIOANA LA MATA[modifiché]
A Melchior Ferdinandez
Almagro
Prinsipëssa amorosa e mal arconpensà.
Garòfo ross ant un-a val përfonda e desolà.
La tomba ch’at costudiss a trasùa tristëssa
Travers j’euj duvert ëdzor dël marmo.
It j’ere na colomba da l’ànima grandiosa
Èl tò ni a l’é stàit sangh ëd la tèra ‘d Castija,
It l’has sbardà tò feu dzor a ‘n càles ëd fiòca
E për volèilo alimenté toe ale a son tranciasse.
It sugnavi ‘nt un amor ‘mé na masnà
Che at seguita cujend toa mantija.
E al pòst ëd le fior, ëd vers e ‘d colan-e ‘d perle,
La mòrt a l’ha date reuse ‘nfiapìe ‘n sël ram.
It portavi an pét l’aurora formidabil
D’Isabela de Segura. Melibea. Toa canson
Mé róndola ch’a vëdd ës-ciapesse l’orissont,
A torna a l’amprovisa nojosa e amèra.
Tò crij a fà tramblé le fondamenta ‘d Borgos.
E a crasa ‘l salmodié dël coro dij Certosin.
E a së scontra con l’arson ëd le ciòche meusie
Përdend-se ‘nt l’ombra tërmolant e squarsà.
It l’avìe la passion ch’a dà ‘l cel dë Spagna.
La passion dël pugnal, ëd l’ojada e dël pior.
Oh prinsipëssa divin-a dl’ambrun ross,
Con la ròca ‘d fer e ‘l fil d’assel!
It l’has mai avù ël ni, né ‘l madrigal doleuri,
Né l’arpa dël pajasso ch’a sangiuta lontan.
Tò pajasso l’é stàit un giovo da jë scaje d’argent
E ij sò arbomb ëd tromba n’arciam an-namora.
Tutun, it j’ere fàita për l’amor
Fàita për ël sospir, le carësse e lë sveniment,
Për pianse tristëssa ‘n sël sen amoros
Dësfojand na reusa odorosa con ij làver.
Për vëdde la lun-a brodà ‘n sël rì
E sente lë splin ch’a rabasta lë strop
E beiché ij giardin etern ëd l’ombra,
Oh prinsipëssa brun-a ch’it deurme sota ‘l marmo!
It l’has j’euj nèir duvert a la lus?
O a s’ëntortojo serpent ai tò sen esàust…
Doa a son ij tòi basin campà al vent?
Doa a l’é la tristëssa ‘d tò amor dësgrassià?
Ant ël còfo ‘d piomb drin a tò schéletro,
It l’has ël cheur ës-ciapà an mila tòch.
E Granada at conserva come santa arlichia,
O prinsipëssa mòra ch’it deurme sot ël marmo!
Elòisa e Giuliëtta a son ëstàite doe margrite,
Tutun ti ‘t ses ëstàita ‘n ross garòfo ‘nsagnentà,
Ch’a l’é vnù da la tèra dorà ‘d Castija
A deurme ‘nt la fiòca e fra ij sipress pur.
Granada a l’era tò let ëd mòrt, Dòna Gioana,
Con soe veje tor e ‘l giardin silensios
La sierra tò autar.
Ij sipress tò siri,
Con l’eva ch’a passa avzin a ti! Cola dël Dauro!
Granada a l’era tò let ëd mòrt, Dòna Gioana,
Con soe veje tor e ‘l giardin silensios,
Con ël brassabòsch mòrt ëdzora dle muraje rosse,
Con la nebia bluastra e ‘l mirt romantich.
Prinsipëssa amorosa e mal arcompensà,
Garòfo ross ant un-a val përfonda e desolà.
La tomba ch’at costudiss a trasùa tristëssa
A travers j’euj duvert ëdzor dël marmo.
Granada, dzèmber dël 1918