La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Re/1Re 19
1 Rè[modifiché]
Pàgina revisionà
19[modifiché]
Elia a scapa al Mont Sinai[modifiché]
1Acab a l’ha dëspiegà a Iesebel tut lòn che Elia a l’avìa fàit e coma ch’a l’avìa massà tùit ij profeta. 2Parèj Iesebel a l’ha mandà un coré për dije a Elia: “Che ij dio am colpisso e fin-a ch’am masso se doman a costa ora-sì i l’avrai nen fàit che ti’t meuire dl’istessa manera che ti it l’has massà loràutri”.
3Sù lòn a Elia a l’ha ciapaje tëmma e a l’é scapà për salvesse la vita. A l’é rivà a Beer-Sheba, ch’a l’é an Giudèa, e 'mbelelì a l’ha lassà ij sò sërvent. 4Peuj a l’é andass-ne daspërchiel ant ël desert për un di ‘d marcia. A la fin a l’é setasse sota na ginestra solitaria e a pregava che chiel a podèissa meuire: “Nosgnor! I n’hai pro! Pìjte mia vita, ch’i son pa tant mej che ij mè antich”.
5Parèj che Elia a l’é cogiasse sota cola ginestra e a l’é andurmisse. Contut, damentre ch’a durmìa, n’àngel a l’ha tocalo e a l’ha dije: “Àuss-te e mangia!”. 6Elia a l’é vardasse dantorn e a l’ha vëddù che aranda a 'ndoa ch’a l’avìa pogià la testa a-i era ‘d pan cheuit an sla pera e un picé d’eva. Antlora a l’ha mangiane e beivune e a l’é torna butasse a cogé. 7Antlora l’àngel ëd Nosgnor a l’é tornà, a l’ha tocalo e a l’ha dije: “Àuss-te e mangia, che la stra ch’it l’has da fé a sarà për ti motobin longa“.
8Parèj Elia a l’é aussasse, a l’ha mangià e beivù e peuj, con la fòrsa ch’a l’avìa ciapane, a l’ha marcià për quaranta di e quaranta neuit fin-a al Sinai[1], ël mont ëd Nosgnor. 9Lì a l’ha trovà na balma për passeje la neuit. A l’é lì che Nosgnor a l’ha parlaje e a l’ha dije: “Elia, còsa ch’it fase ambelessì?”. 10Elia a ‘ha rësponduje: “Nosgnor! I l’hai servite con fidelità e diligensa, ma ‘l pòpol d’Israel a l’ha sbrisà soa aleansa con ti, a l’ha dësblà ij tò autar e a l’ha massà ij tò profeta. I son restaie mach pì mi, e adess a sërco ‘d feme fòra ‘dcò mi”.
11Nosgnor a l’ha dije: “Seurt e sta drit dnans a mi an sla montagna che pròpi mi, ël Signor, i son an camin ëd passete dnans. Antlora un vent fòrt, n’oragan, a l’é aussasse da dnans a Nosgnor. A l’era tant violent ch’a sbrisava ij ròch e a chërpava la montagna, ma an col vent Nosgnor a-i era pa. Apress ëd lòn a l’é vnuje ‘n taramòt, ma Nosgnor a l’era gnanca ant ël taramòt. 12 Apress dël taramòt a l’é vnuje ‘d feu, ma Nosgnor a l’era gnanca an col feu. Apress dël feu a l’é aussasse ‘l ciosion ëd n'ariëtta fin-a. 13Quand ch’a l’ha sentula, Elia a l’é quatasse la facia con ël mantel, a l’é surtì da la balma e a l’é restane drit a l’intrada. Antlora na vos a l’ha dije: “Elia, còsa ch’it fase ambelessì?”. 14Elia a l’ha torna rësponduje: “Nosgnor! I l’hai servite con fidelità e diligensa, ma ‘l pòpol d’Israel a l’ha sbrisà soa aleansa con ti, a l’ha dësblà ij tò autar e a l’ha massà ij tò profeta. I son restaje mach pì mi, e adess a sërco ‘d feme fòra ‘dcò mi”.
15Nosgnor a l’ha dije: “Torna andarera për la stra dël desert ch’it l’has fàit anans e va fin-a a Damasch. Quand ch’it-i rives, consacra[2] Asael për rè dj’Aramé. 16Apress ëd lòn, consacra Ieu, fieul ëd Nimsi për rè d’Israel. Consacra ‘dcò Elisé, fieul ëd Siafat, d’Abel-Mecola com ël profeta ch’a pijerà tò pòst. 17Col ch’a scaprà da la spa d’Asael, a lo farà meuire Ieu; e col ch’a scaprà da la spa ‘d Ieu a lo farà meuire Elisé. 18Contut, mi i guernrai a Israel un rest ëd setmila dj’àutri ch’a l’han mai prosternasse dëdnans ëd Baal e ch’a l’han mai basalo!”.
Elia a ciama a Elisé ‘d seguitelo[modifiché]
19Parèj Elia a l’é andass-ne a trové Elisé, fieul ëd Siafat. A-i era dódes cobie ‘d beu ant ël camp e Elisé a laurava con la cobia ch’a fasìa dódes. Elia a l’é passaje davzin, a l’ha campaje sò mantel an sle spale e peui a l’é andass-ne vìa. 20Elisé a l’ha chità ij beu, a l’é coruje dapress a Elia e a l’ha dije: “Lassa mach che mi i vada a deje un basin d’adieu a mè pare e a mia mare e peui it vnirai dapress”. Elia a l’ha rësponduje: “Va e torna sì, ma pensa bin a lòn ch’i l’hai fàit 'd ti”.
21Elisé a l’é tornass-ne peuj dai sò beu e a l’ha massaje. A l’ha dovrà ‘l bòsch dla slòira për fesse ‘n feu, dij beu a l’ha rustine la carn e a l’ha anvità tuta la gent dla borgià a mangiene. Apress ëd lòn a l’é andaje dapress a Elia e a l’é butasse a sò servissi.