La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Giudes/Giudes 17

←Giudes 16

La Bibia piemontèisa Giudes

Giudes 18→

Liber dij Giudes

Pàgina arvëdùa da Majo Galin-a

17

Mica e sò templ privà

¹An sle montagne d’Efraim a j’era un viton^[1] ciamà Mica. ²Un di, chiel a l’ha confëssà a soa mare: “Arcòrdes-to coj mila e sent sicl d’argent ch’at j’ero dësparì e che ti ‘t l’avìe maledìne ij làder ëdnans ëd mi? E bin, vardje sì ij sòld: i l’avìa pijaje mi!”. E soa mare a l’ha ësclamà: “Che Nosgnor at benedissa, mè car fieul!”. ³Chiel, parèj, coj sòld a l’ha daje ‘ndré a soa mare. Chila, contut, a l’ha dije: “I veuj consacré cost argent a Nosgnor për tò benefissi, mè car fieul, përché a sia fondù e ch’as në fasa na stàtua ‘d metal^[2]. ⁴André ch’a l’avìa dàit col argent a soa mare, chila a l’ha ciapane dosent sicl e a l’ha daje a n’argentié, ch’a l’ha fane na statua fondùa; peui chila a l’ha piassala ant la ca ‘d Mica. ⁵A l’é parèj che ‘d soa ca Mica a l’ha fane ‘n santuari. A l’é fasse n’efod e ‘d terafim e a l’ha dàit l’anvestiura ‘d sacerdòt a un dij sò fieuj. ⁶An coj temp-là a j’era pa ‘ncora ‘d rè an Israel e tùit a fasìo lòn ch’a jë smijava mej^[3].

⁷A j’era ‘n giovo ‘d Betlem an Giuda, dla tribù ‘d Giuda, ch’a l’era Levita e a stasìa ‘n col leu tant ‘me ‘n forësté. ⁸St’òm-sì a l’ha chità Betlem con l’intension ëd trovesse n’àutr leugh ëd residensa. Ant ël viage për le montagne d’Efraim a l’é rivà a la ca ‘d Mica. ⁹Mica a l’ha ciamaje: “Da ‘ndova venes-to?”. L’àutr a l’ha rësponduje: “I son un Levita ‘d Betlem an Giuda e i sërco ‘n leugh anté ch’i peuda sté”. ¹⁰Mica a l’ha faje costa propòsta: “Resta da mi! Ti ‘t ëm faras da pare e sacerdòt, e mi ‘t darai des sicl d’argent a l’ann, da vestite e da mangé”. ¹¹Ël Levita a l'ha consentì dë sté da st'òm e 'l giovo a l'é stàit për chiel parèj d'un fieul. ¹²Mica a l’ha daje l’anvestiura sacerdotal al Levita che a l’é vnùit a esse sò prèive privà e a l’é restà a vive ant la ca ‘d Mica. ¹³Mica a l’ha dit: “Adess mi i son sicur che ‘l Signor am sarà propìssi, përchè cost Levita a l’é dventà mè sacerdòt.

Nòte

1. Un montagnin, un montagnard.
2. O “na statua ‘d metal fondù e na mistà”. An  ebràich: ''Al Signor a dà mia man për mè fieul che a peussa fé scurpì na stàtua e fonde na mistà 'd metal.'' As peul pensesse ch'as trata 'd na mistà sola, valadì na stàtua 'd bòsch arvëstìa da na ''mistà'' sbaussà o fondùa ant l'argent. A l'é 'l sol e ciàir esempi 'd na stàtua 'd cult për Yahvé, an contradission con la Lege fortìa pì ëd na vira ant la Surtìa e ant ël Deuteronòmi. Contut, ansema a l'Efod e ai Terafim, a l'è pa condanà, ma mach vëddù tanme oget sospet dal Yahvism ufissial.
3. O “lòn ch’a vorìo”.

---