La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Giosue/Giosue 8

←Giosuè 7

La Bibia piemontèisa Giosue

Giosuè 9→

Giosuè

8

La Bìbia piemontèisa - Giosuè 08

La conquista dla sità d’Ai

¹Nosgnor a l’ha dije a Giosuè: “Gnun-e tëmme! Avèj ‘d corage. Pija con ti tùit ij tò soldà e va a taché la sità d’Ai. Mi it dago an tò podèj ël rè d’Ai, sò pòpol, soa sità e soe tère. ²Trata costa sità com it l’avie fàit a Gérico e a sò rè. Costa vira, contut, i podreve bin ciapé botin e bestie. Buta ‘d gent a l’avàit a le spale dla sità”. ³Giosuè, donch, a l’é parasse con tuta soa armèja pr’ andé a l’atach ëd la sità d’Ai. Chiel a l'ha sernù trantamila òm vajant e coragios, e a l'ha faje parte 'd neuit, ⁴an dasendje coste istrussion: “Stërmeve da l'autra banda dla sità, sensa slontaneve tròp e tnive pront. ⁵Mi, për mia banda, im avzinerai a Ai con la tropa ch’am compagna, parèj che quandi ‘l nemis a seurt contra ‘d nojàutri, is butroma a scapé tanme la prima vira. ⁶Lor, an pensand ch’i voroma scapé torna, a daran dapress a nojàutri e i-j faroma andé da leugn ëd la sità. ⁷Anlora vojàutri i vnireve fòra da l’avàit e iv ampadronireve dla sità: ël Signor, vòst Dé, av la darà an podèj. ⁸E cora che vojàutri i l'avreve pijala, i-j dareve feu; i lo fareve conform a la paròla 'd Nosgnor. Costi-sì a son ij mè órdin”.

⁹Përparèj che Giosuè a l'ha mandaje, e coj-lì a son andàit ant ël leu dl'amboscà, e a son fermasse an tra Betel e Ai, a ponent d'Ai; ma Giosuè a l'é restà cola neuit an tra ‘l rest ëd l’armèja. ¹⁰L’indoman, ëd prima matin, Giosuè a l’é alvasse, a l’ha fàit ël rapel ëd soe trope, e a l’ha marcià contra Ai dë 'dnans a tuti e ansema a j’ansian d’Israel. ¹¹Le trope ch’a lo compagnavo a son montà con chiel, a son rivà ‘dnans a Ai e a l’han butà camp da le bande ‘d tramontan-a dla sità. Mach na comba a-i j'era tra lor e Ai. ¹²A ossident, an tra Betel e Ai, Giosuè a l’avìa butà a l’avàit apopré sinchmila òm. ¹³Ëd costa manera, la pì part dl’armèja a stasìa acampà a nòrd ëd la sità, e la retroguardia a l’era ‘mboscasse a ponent. An cola neuit Giosuè a l’é portasse an mes ëd la comba. ¹⁴La matin, quand ël rè d’Ai a l’ha vëddù lolì, a l’é dësgagiasse a mobilité tùit ij sò òm e a l’é surtì a combate contra Israel, an diression ëd l’Arabà, sensa sdesse ch’a-i era n’anboscà contra ‘d chiel darera dla sità. ¹⁵Anlora Giosuè e j’Israelita a l’han fàit visa d’esse batù e, a sò rëscontr, a son ëscapà për la stra dël desert. ¹⁶Tuta l’armeja d’Ai a l’era stàita ciamà a la diana për andeje dapress, e për vàire a son ëstàit daré a Giosuè fòra e lontan da la sità. ¹⁷A l’é parèj che ant le sità d’Ai e Betel a l’é restaie pì gnun, gnanca n’òm, e a l’han lassà la sità sensa difèisa, con le pòrte doverte.

¹⁸Anlora Nosgnor a l’ha dije a Giosuè: “Dëstend la lansa ch’it l’has an man an diression d’Ai. Përchè mi it la darai an tò podèj. Giosuè a l’ha falo. ¹⁹Dun-a, pen-a dëstèisa la man, j’òm ch’a avaitavo a son surtì fòra dal leugh anté ch’a j’ero amboscà e, intrand ëd corsa ant la sità, a l’han pijala e a son dësgagiasse a visché ‘l feu për brusela. ²⁰ Quandi j’òm d’Ai, virandse andaré, a l’han vëddù che ‘l fum ëd la sità a montava al cel, a l’é staie për lor pì gnun-a possibilità dë scapé ni da na banda, ni da l’àutra, përché j’Israelita ch’a corìo fin-a al desert, adess a l’ero virasse contra coj ch’a-j dasìo dré. ²¹Giosuè, con l’armèja d’Israel, a l’avìa vëddù che j’amboscà a l’ero riussì a ciapé la sità e che ‘l fum ëd la sità a montava da tute le bande. Për lòn a son virasse e a son passà a l’atach contra coj d’Ai. ²²Ant l’istess temp, j’òm dl’amboscada ch’a l’ero an sità a son surtì a combate për ësbaré ‘l pass a la gent d’Ai, ch’as trovava an tra ij doi front d’Israel. J’Israelita a l’han parèj butaje an derota, ëd manera ch’a l’é restane pì gnun ch’a fussa viv, nì dzorvivù, nì scapà, ²³con l’ecession dël rè d’Ai, ch’a l’é stàit ciapà e mnà da Giosuè. ²⁴J’Israelita a l’han massà tuti j’òm d’Ai ch’a l’ero surtì da la sità fin-a al desert për andeje dapress. Tui a son tombà sota ij còlp dë spa; a l’é restaine pì gnun. Apress, j’Israelita a son tornass-ne a Ai për ësterminé la gent ch’a l’era restaie. ²⁵Col di-lì a son ëstaje apopré dodesmila mòrt, òm e fomne: tuta la popolassion d’Ai. ²⁶ Giosuè a l'avìa sempe tenù la lansa pontà an diression d’Ai, fin-a ch’a son ëstàit ësterminà tuti j’abitant ëd cola sità. ²⁷Tutun, ëscond l’órdin che chiel medésim a l’avìa arseivù da Nosgnor, j’Israelita a l’han pijasse coma ladrarìa ‘d guèra le bestie e d’àutr botin. ²⁸Giosuè, donch, a l’ha daje feu a Ai e a l’ha ardovula për sèmper ant un baron ëd rovin-e, com as peul ancora vëdd-se al di d’ancheuj. ²⁹Peui a l’ha fàit pende ‘l rè d’Ai a n’erbo e a l’ha lassalo là fin-a a sèira. Coma ch’a calava ‘l sol, Giosuè a l’ha comandà che ‘l mòrt a fussa calà da l’erbo e campà a l’intrada dla pòrta dla sità, ambaronandje ansima na mugia ‘d pere. Col mucc a resta ‘ncora ambelelà.

Letura dla Lege ëd Mosè

³⁰An sël mont Ebal Giosuè a l’ha dedicà n’autar al Signor, Dé d’Israel. ³¹Coma Mosè, sërvent ëd Nosgnor a l'avìa ordinà a j'Israelita, e com a l'é scrivù an sël lìber ëd la Lege ëd Mosè, cost autar a l'era fàit ëd blòch ëd pera marzòca che mai gnun a l'avìa travajà. Ansima, a l'han ësmonù d'olocàust a Nosgnor e fàit ëd sacrifissi ‘d comunion^[1]. ³²Pròpi là, an cole pere, Giosuè a l’ha fàit gravé na còpia dla Lege che Mosè a l’avìa butà për ëscrit an presensa dj’Israelita^[2]. ³³Tut ël pòpol d’Israel con ij sò ansian, ij sò cap e ij sò giùdes, a l’ero butasse aranda dl’èrca, an presensa dij sacerdòt levita ch’a portavo l’Èrca dl’Aleansa ‘d Nosgnor. A-i j'ero ‘dcò ij forësté ch’a stasìo an Israel, ansema a coj ch’a j’ero nassù Israelita, la metà ai pé dël mont Garisim e l’àutra metà a l’Ebal. A l’é stàit tut precis coma Mosè, sërvent ëd Nosgnor a l’avìa comandà an d’àutri temp a Giosuè përchè a benedisèissa la gent d’Israel. ³⁴Dòp ëd sòn, Giosuè a l’ha fàit la letura ‘d tute le paròle dla Lege, con le benedission e le maledission ch’a-i son ëscrite. ³⁵A-i é gnente 'd lòn che Mosè a l'avìa comandà, che Giosuè a l'àbia nen fàit o pa lesù ‘dnans ëd tuta la ciambrea dël pòpol d’Israel, ch’a në pijavo ‘dcò part le fomne, ij cit e jë strangé ch’a l’avìo residensa an tra j’Israelita^[3].

Nòte

1. Cfr. Surtìa 20:25.
2. 8:30-32 cfr. Deuteronòmi 27:2-8.
3. 8:33-35 cfr. Deuteronòmi 11:29; 27:11-14.