La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Genesi/Genesi 43
Génesi[modifiché]
43[modifiché]
Ij fieuj ëd Giacòb a parto torna con Beniamin[modifiché]
1La famin-a a seguitava greva an sël pais. 2 Quand che la famija ‘d Giacòb a l’avìa giumai consumà ‘l forment ch’a l’avìo portà da l’Egit, ël pare a l’ha dit ai sò fieuj: “Torné ambelelà e caté lòn ch’an serv për vive”. 3Giuda a l’ha rësponduje: “Col òm a l’ha prevnime espress: ‘Vojàutri i sareve nen arseivù a mia presensa se vòst frel a sarà nen con voi’. 4Se ti ‘t ses dispòst a lassé parte nòst frel con noi, nojàutri i caleroma là e i caterom-te ‘d che vive; 5ma se ti it lo lasse nen parte con nojàutri, i androma nen, përchè cost’ òm a l’ha dine: ‘I sareve pa arseivù da mi se con voi a-i sarà nen vòst frel’”. 6Israel a l’ha dit: “Përchè mai i l’eve fàit costa malfàita ‘d dije a col òm ch’i l’avìe ancora ‘n frel?”. 7“A l’é,” a l’han rësponduje, “che l’òm a l’ha ciamane ‘d nòstra famija, e a l’ha dine: ‘É-lo ancora viv vòst pare? Eve-ne ‘n frel?’ e noi i l’oma anformalo ‘d conseguensa. Coma podìo-ne savèj che chiel a l’avrìa dit: ‘Mneme vòst frel’?”. 8Anlora Giuda a l’ha dije a sò pare Israel: “Lassa vnì col fieul ansem a mi. Andomie, s’i voroma dzorvive, ti, nojàutri e nòstre famije. An difet, an ëspeta la mòrt. 9Mi im pòrto garant për chiel e ti 'm në ciamras cont: s’am capitèissa ‘d pì nen portetlo e ‘d pì nen podèj butetlo dë 'dnans, i në portrai la colpa për tuta mia vita. 10Se noi i l’avèisso nen tirala a la longa, a st’ora-sì i sarìo già tornà për la sconda vira!”.
11Anlora sò pare Israel a l’ha dije: “S’a l’é parèj, fé pura com i veule: ant ij vòstri bagagi pijé dël pì bon ëd la produssion dël pais, për portela an cadò a col òm, un pò ‘d balsam e un pò d’amel, goma adraganta, përzin-a e laudanum, ëd pistach e d’amandole. 12Ciapé con voi ël dobi dël dné e porté andaré ij sòld ch’a son ëstàit butà a l’ambocadura dij vòstri sach ëd forment: a peul d’esse ch’a sio sbaliasse. 13Pijé vòst frel e parte, e torné da col òm. 14Che Nosgnor Tutpotent a peuda feve trové misericòrdia d’apress ëd col òm e che av lassa andé l’àutr frel e Beniamin. Për lòn ch’am riguarda, s’i l’hai da perde mie masnà, ch’i-j perda!”.
Scond rëscontr con Giusep[modifiché]
15A l’é parèj che ij frej a l’han pijà con lor costi don, e ‘l dobi dël dné, ansem a Beniamin; a son partì e calà an Egit, e a son presentasse dë 'dnans a Giusep. 16 Quand che Giusep a l’ha vëdduje con Beniamin, a l’ha dije a sò antendent: “Men-a costa gent a mia ca, massa na bestia e prontla, përchè a mesdì costa gent a mangerà con mi”. 17L’òm a l’ha fàit coma ch’a l’era stàje comandà e a l’ha mnà cola gent a ca ‘d Giusep. 18 Quand ch’a l’han vëddù ch’a l’ero stàit fàit intré ant la ca ‘d Giusep, a son sbaruvasse, e a l’han dit: “A l’é për motiv dël dné ch’a l’é trovasse ant ij sach da forment la prima vira che nojàutri i soma vnùit: a veul sauté a còl ëd nojàutri e ciapene coma dë s-ciav, con ij nòstri aso”. 19A son, donca, avzinasse al mèistr ëd ca ‘d Giusep e a l’han parlaje a l’intrada dla ca: 20A l’han dije: “Ch’an përdon-a, monsù. Nojàutri i soma calà na prima vira për caté ‘d proviande. 21E quand ch’i soma rivà al campament për la neuit e ch’i l’oma dovertà ij nòstri sach ëd forment, mincadun a l’ha trovà a l’ambocadura ‘d sò sach ij nòstri sòld peisà, e anlora nojàutri i l’oma portalo andarera. 22Noi i l’oma portà n’àutra scòrta dë dné për caté da mangé. Nojàutri i savoma nen chi ch’a l'àbia butà coj sòld andrinta ai nòstri sach ëd forment”.
23L’òm a l’ha rësponduje: “Sté an pas e ch’i l’abie nen tëmma! A l’é vòst Dio, ël Dio ‘d vòst pare ch’a l’ha butave ‘n tesòr ant ij vòst sach ëd forment[1]; ij vòstri sòld a son bin rivà a mi”, e a l’ha mnaje Simeon. 24Parèj, l’antendent a l’ha fàje intré ant la ca ‘d Giusep, e a l’ha portaje d’eva përchè ch’as lavèisso ij pé e a l’ha daje ‘d forage për ij sò aso. 25Lor a l’han prontà ‘l cadò an ëspetand che Giusep a rivèissa për mesdì, përchè a l’avìo savù che lor a l’avrìo fàit ambelelà sò disné. 26 Quand che Giusep a l’é tornà a ca, a l’han smonuje ‘l regal ch’a l’avìo con lor e a son prostërnasse për tèra. 27Ma chiel a l’ha salutaje con amicissia e a l’ha ciamaje: “Coma ch’as pòrta vòst pare vej ch’i l’eve dime? É-lo ancora an vita?”. 28Lor a l’han rësponduje: “Tò servent, nòst pare, as pòrta bin. A l’é ancora an vita”, e a son torna anginojasse e prostërnasse. 29Giusep a l’ha vëddù Beniamin, sò frel, fieul dl’istessa mare, e a l’ha ciamà: “É-lo col-là vòst frel pì giovo, che voi i l’eve dime?”, e adressandse a chiel: “Che Nosgnor at fasa grassia, car ël mè fieul”.
30E Giusep a l’é surtì an pressa, përchè ch’a l’era comovusse për sò frel e le lerme a-j vnisio a j’euj: a l’é intrà an soa stansia e ambelelà a l’ha piorà. 31Peui a l’é lavasse la facia e, fasendse fòrsa, a l’é arpijasse e dominand-se a l’ha comandà: “Servì ‘l disné”. 32A l’han servilo da part, për lor a part e ‘dcò a part për j’Egissian ch’a mangiavo da chiel, përchè j’Egissian a peulo nen pijé disné con j’Ebreo; lor a l’han ësgiaj ëd lòn[2]. 33A l’han pijà pòst an facia 'd chiel, mincadun ëscond sò rangh, dal pì vej al pì giovo, e as vardavo l’un l’àutr con maravija. 34Ma chiel a l’ha faje porté, da soa tàula, ëd porsion d’onor, e la porsion ëd Beniamin a l’era sinch vire pì grossa ‘d cola ‘d tuti j’àutri. A l’han beivù con Giusep e a son arlegrasse con chiel fin-a al bonimor.