La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Genesi/Genesi 24
24[modifiché]
Ël mariagi d’Isach[modifiché]
1Abraham a l’era giumai vej, carià d’agn, e Nosgnor a l’avìa benedilo an tute le manere. 2Anlora Abraham a l’ha dit a sò servitor, ël pì vej ëd soa ca, ël meinagé ‘d tùit ij sò beni: “Buta la man sota mia cheussa[1] 3e it farai fé ‘n giurament për Nosgnor, Dé dël cél e Dé dla tèra, che it pijeras nen për mè fieul Isach na fomna an tra le fije dij Canané, andova che mi i stago, 4ma che ti it serneras na fomna ‘d mè pais e ‘d mia parentela.
5Ël meinagé a l’ha ciamaje: -Còs l’hai-ne da fé se la fomna a veul nen vnime dapress ant ësto pais? É-lo ch’i l’hai forsi d’armné tò fieul al pais da andova ch'it ses surtì?-. 6Abraham a l’ha replicaje: “Nò! Vardte da l’armneje mè fieul! 7Nosgnor, Dé dël cel e dla tèra a l’ha gavame da la ca ‘d mè pare e dal pais andova ch’i son nassù. Chiel a l’ha parlame e a l’ha promëttume con giurament ch’a l’avrìa dàit ësto pais-sì a mia dissendensa. Chiel istess a manderà sò angel dë 'dnans a ti ch’at compagnerà e ch’a farà an manera che ti't artorneras për sicur con na fomna për mè fieul. 8Se la fomna a vorera nen vnite dapress, contut, anlora it saras liber dal giurament ch’it l’has fame, ma a venta pa che ti it armen-e ambelelà mè fieul”.
9Anlora ‘l servitor a l’ha butà la man sota la cheussa d’Abraham, sò padron, e a l’ha faje 'l giurament ch’a l’avrìa compì cost’ancàrich. 10Ël servitor a l’ha pijà des gamej ëd sò padron e a l’ha cariaje d’ògni sòrt ëd ròbe pressiose ch’a l’avìa Abraham e a l’é butasse an viage për Aram-Naharaim, “Ël paìs dij doi Fium”, fin-a a la sità ‘d Nacor. 11A l’ha fàit anginojé ij gamej giusta fòra dla sità, davzin a ‘n poss, ant l’ora dla sèira, quand che le fomne a seurto për tiré d’eva.
12A l’ha pregà parèj: -Nosgnor, Dé dël mè padron Abraham, mostra toa bontà anvers ëd chiel, e fame trové la përson-a giusta ch’i sërcoma. 13I starai davzin a l’adoss d’eva, mentre che le fije dla sità a seurto për tiré d’eva. 14Ebin, la matòta che mi i-j dirai: ‘Sbassa l’ola e lasme bèive’, e ch’a rësponderà: ‘Bèiv. Dcò ai tò gamej i-j darai da bèive’, ch’a sia cola ch’it l’has destinà a tò servitor Isach; da sòn i arconosserai ch’it ses ëstàit bon anvers a mè padron-.
15A l’avìa ancora nen finì ‘d preghé cand ch’a l’é seurtìa con n’ola an spala Rebeca, fija ‘d Betuel, fieul ëd Milca, fomna ‘d Nacor, frel d’Abraham. 16La fijëtta a l’era motobin piasosa d’aspet, a l’era vèrgin, a l’avia ancora nen cogiasse con n’òm. Chila a l’é calà a la sorgiss, a l’ha ampinì l’ola e a l’é armontà. 17Ël meinagé d’Abraham, anlora, a l’é coruje ancontra e a l’ha dije: “Për piasì, fame bèive un pò d’eva da toa ola”. 18A l’ha rësponduje: “Bèiv, mè sgnor”. An pressa a l’ha calà l’ola an sël brass e a l’ha falo bèive. 19Coma ch’a l’avìa finì ëd deje da bèive, a l’ha dit: “Ëdcò për ij tò gamej, i tirerai d’eva, fin-a ch’a n’abio pro”. 20An pressa a l’ha voidà l’ola ant l’abeivor, a l’é corùa torna al poss e a l’ha tirà d’eva për tùit ij gamej ëd chiel. 21E chiel a la vardava sensa parlé, studiand se, grassie a Nosgnor, sò viage a fussa riussì o men-o. 22Cand che tùit ij gamej a l’avio finì ‘d bèive, col òm a l’ha tirà fòra për chila n’anel d’òr dla sòrta ch’as portavo anlora al nas, dël pèis ëd mes sicl, e doi brassalet dël pèis ëd des sicl d’òr. 23A l’ha dije: -Ëd chi ses-to fija? Dimlo. L’é-lo pòst për noi ant ëcà ‘d tò pare, për passeie la neuit?- 24A l’ha rësponduje: -Mi i son la fija ‘d Betuel, ël fieul ëd Milca ch’a l’é nassuje a Nacor-. 25E a l’ha giontà: “A-i é na bela partìa ‘d paja e foragi da noi e ‘dcò pòst për passeje la neuit”.
26Anlora col òm a l’é anginojasse e a l’é butasse a adoré Nosgnor. 27A l’ha dit: -Ch’a sia benedì Nosgnor, ël Dé 'd mè padron Abraham, ch’a l’ha nen chità 'd manifesté soa benevolensa e fidelità anvers mè padron. Për lòn ch’a rësguarda mi, Nosgnor a l’ha guidame an sla stra fin-a a la ca dij frej ëd mè padron-. 28La fijëtta a l’ha corù a nunsié a soa mare tute ste ròbe.
29Rebeca a l’avìa ‘n frel ciamà Laban e Laban a l’é andàit ëd corsa da col òm al poss. 30Chiel, an efet, vëddù ch’a l’avìa l’anel e ij brassalèt ai brass ëd la seure, e scotà le paròle ‘d Rebeca, soa seure ch'a l'avìa dije: “Parèj a l’ha parlame col òm là”, a l’é vnùit da cost-sì che ancora a stasìa dacant al poss. 31A l’ha dije: “Ven, benedì da Nosgnor! Përchè staghes-to fòra, mentre ch'i l’hai prontate mi medésim d’alògg e un pòst për ij gamej?”. 32Anlora ‘l meinagé d’Abraham a l’é intrà ant ëcà e col-lì a l’ha gavà ‘l bast ai gamej, provëdduje paja e foragi e d’eva për lavé ij pé a chiel e ai sò òm. 33Apress a l’han butaje 'dnans da mangé, ma chiel a l’ha dije: “I mangerai nen, fintant ch’i l’avrai nen dit lòn ch’i l’hai da dì”. Laban a l’ha rësponduje: “Dì pura”.
34E a l’ha dije: “Mi i son un servitor d’Abraham. 35Nosgnor a l’ha motobin benedì mè sgnor, ch’a l’é dventà n’òm ch’a dispon[2]. A l’ha daje dë strop e ‘d bestie, d’argent e d’òr, ëd servitor e ‘d servitriss, ëd gamej e d’aso. 36Sara, fomna ‘d mè padron, an soa ansianità, a l’ha daje ‘n fieul, ch’a sarà l’ardité ‘d tut. 37Mè padron a l’ha fame fé ‘n giurament: ‘It dovras nen pijé për mè fieul na fomna an tra le fije dij Canané, andova che mi i stago, 38ma t’andras a la ca 'd mè pare an tra ij mè parent: i troveras da lor na fomna për mè fieul.
39Mi i l’hai dit a mè padron: ‘Miraco la fomna am ëvnirà nen dapress’. 40A l’ha rëspondume: ‘Nosgnor, che an soa presensa i l’hai marcià, a manderà con ti sò àngel e a në darà bon-a riussìa a tò viage, parèj ch’it peule pijé na fomna për mè fieul da mia gent e da la ca ‘d mè pare. 41Ma s’it rives an tra ij mè parent e lor a veulo nen dete la fomna, it saras pì nen obligà dal giurament’.
42Parèj, ancheuj i son rivà a la sorgiss e i l’hai dit: “Nosgnor, Dé ‘d mè padron Abraham, fà che mè viage a l’abia ‘n bon ésit. 43I starai davzin al poss e i ciamerai a la fiëtta ch’a vnirà a tiré d’eva ch’am lassa bèive un pò d’eva da soa ola. 44S’am dis: ‘Bèiv e a beiveran ëdcò ij gamej, i savrai ch’a l’é pròpi chila che ti, Nosgnor, it l’has destinà al fieul ëd mè padron. 45Mi i l’avìa ancora nen finì ‘d preghé che, varda ‘n pò, Rebeca a l’é surtìa con l’ola an sle spale; a l’é calà a la sorgiss, a l’ha tirà d’eva; mi, anlora, i l’hai dije: ‘Fame bèive’. 46Tut sùbit chila a l’ha calà l’ola e a l’ha dit: ‘Bèiv! Ëdcò ai tò gamej i-j darai da bèive. Parèj i l’hai beivù e chila a l’ha daje da bèive ‘dcò ai gamej. 47Cand ch’i l’hai ciamà a chila ‘d chi ch’a fussa la fija, a l’ha rëspondume: ‘I son la fija ‘d Betuel, ël fieul ëd Milca che chila a l’ha dàit a Nacor’. Anlora i l’hai butaje l’anel a le nariss e ij brassalèt ai brass. 48Peui i son anginojame e i son prostërname a Nosgnor e i l’hai benedì Nosgnor, ël Dé ‘d mè padron Abraham, ch’a l’avìa guidame për la stra giusta a pijé për sò fieul la fija dël frel ëd mè padron. 49Ore, donca, dime s’it veule esse tant misericordios e leal con mè padron. S’it lo veule nen, dimlo, përché dësnò mi i peussa adresseme da n’àutra banda”.
50Anlora Laban e Betuel a l’han rëspondù: “A l’é Nosgnor ch’a l’ha dit l’ùltima paròla, nojàutri i podoma nen feje obiession. 51Dë 'dnans a ti a-i é Rebeca, va, e ch’a sìa la fomna dël fieul ëd tò padron, coma ch’a l’ha dite Nosgnor”.
52Cand ch’ ël meinagé d’Abraham a l’ha sentù coste paròle, a l’é prostërnasse dë 'dnans a Nosgnor fin-a a tèra. 53Peui ël servitor a l’ha gavà fòra d’oget d’argent e d’oget d’òr e veste, e a l’ha daje a Rebeca; ëd cadò pressios a l’ha daje ‘dcò al frel e a la mare ‘d chila. 54Peui, ël meinagé e ij sò òm a l’han mangià e beivù e a son restà là për la neuit. L’indoman matin, cand ch'ël sol a l’é levasse, ël meinagé d’Abraham a l’ha dit: “Lasseme torné adess a la ca ‘d mè padron”. 55Ma ‘l frel e la mare ‘d chila a l’han dije: “Che la matòta a resta con nojàutri për un cheich temp ancora, na desen-a ‘d dì, dòp i podreve andé”. 56Tutun chiel a ansistìa: “Tratnime nen, ora che Nosgnor a l’ha fàit riussì mè viage. Lass-me parte për andé da mè padron”. 57A l’han dit ancora: “Ciamoma la matòta e lassoma ch’an disa lòn che chila a pensa ‘d sòn”. 58Parèj a l’han ciamà Rebeca e a l’han dije: “Veus-to parte con st’òm-sì?” Chila a l’ha rëspondù: “I j'andrai”. 59Anlora lor a l’han lassà parte Rebeca con soa nurissa, ansema al servitor d’Abraham e ij sò òm. 60A l’han benedì Rebeca e a l’han dije: “Ti, nòstra seure, che da ti a seurto mila ‘d milanta! Che toa posterità a conquista le sità dij sò nemis”. 61Parèj, Rebeca e soe creade a son aussasse, a son montà an sij gamej e a l’han tnuje dapress al meinagé d’Abraham, ch’a l’ha pijà con chiel Rebeca e a l’é partì.
62Antratant Isach a passava për la stra dël poss ëd Lacai-Roi; a stasìa an efet ant ël teritòri dël Negheb. 63Isach a l’é surtì a l’ambrun-a seiran-a për dësvariesse an campagna e, aussand j’euj, a l’ha vëddù vnì ij gamej. 64A l’ha aussà j’euj ëdcò Rebeca, a l’ha vëddù Isach e a l’é calà sùbit dal gamel. 65E a l’ha dit al servitor: “Chi é-lo col òm-là ch’a ven travers ëd la campagna ancontr' a noi?”. Ël servitor a l’ha rësponduje: “A l’é mè padron”. Anlora chila a l’ha pijà ‘l vel e a l’é quatasse la fàcia. 66Ël servitor, parèj, a l’ha contà a Isach tut lòn ch’a l’avìa fàit. 67Isach a l’ha portà andrinta Rebeca 'nt la tenda ch’a l’era stàita ‘d soa mare Sara; a l’é pijasse Rebeca coma soa fomna e a l’ha vorsuje bin. A l’é parèj che Isach a l’ha trovà 'd solagi dòp la mòrt ëd soa mare.