Rino Serra/Le fior dël mal/089
LXXXIX. Ël cign
[modifiché]A Victor Hugò
Andròmaca mi i penso a voi! Col cit fium doa,
Pòvre e trist ëspecc un di a l'era splendor
L'in-mensa maestà 'd vòst dolor da vidoa,
Col Simeonta busiard ch'a l'é 'ngrossà al vòst pior,
D'un colp mia memòria fertil a l'ha fecondà,
Mentre 'l neuv Carosel a passava 'n trasversal.
La veja Paris a-i é pì (la forma dla sità
Cambia pì prest, ahidé! Che 'l cheur d'un mortal);
Vëdd mach an ëspirit col camp ëd barache e tòch
Ëd colòne e grand mugg ëd capitej sbossà,
J'erbe, ij gròss mass anvërdì da l'eva dij paciòch
E dre dle giojere, luse anticaje sbardà.
Là na vòlta a-i era un seraj; na matin
L'hai vist, a l'ora doa sot ël cel ciàir, frèidolos,
Ël travaj as dësvija e a possa lë spassin
Ant l'aria silensiosa 'n grand uragan fros,
Un cign che da soa gabia l'era scapà, fërté
Con fòrsa ij sòi pé palmà sël pavé sèch,
E për tèra sò bel bianch piumage rabasté.
Dacant a un ri sens'eva la bestia durvìa 'l bech
Bagnand le soe ale 'nt la poer nërvosament
E a disìa, con ël cheur pien ëd sò bel lagh natal:
"Eva, cand it pioveras? Quand troné lòsna it sent?"
I vëddo col maloreus, mit dròlo e fatal,
Vers ël cel una quàich vòlta, coma l'òm d'Ovid,
Vers ël cel irònich e crudelment bleu ora,
Tende la testa avida su sò còl stravis,
Coma se adressèissa dij rimpròcc a Dio ancora!
II
Paris a cambia, ma gnente 'n mia malinconia
L'ha bogià! Palass neuv, ampalcadure, blòch
Vej soborgh, tut për mi a diventa alegorìa
E ij mè car arcòrd a son pì pesant dij ròch.
Parej davanti al Louvre n'imagi a m'oprim:
E penso a mè grand bel cign, coi sòi gest fòj
E coma j'esilià, ridicoj e 'dcò sublim,
Rusià da 'n desideri sensa sosta! E peui a voi
Andròmaca, dai brass d'un grand ëspos drocà,
Sot la man dël borios Pirro, bestia paurosa,
Apress na tomba veuida an estasi cinà;
Vidoa d'Ettore, ahidé! D'Eleno sposa!
Mi i penso a la mòra, màira e tisica,
Che scarpisand la pàuta a serca, l'euj ëscur,
J'erbo 'd còco assent dla superba Africa
Daré dla nebia ch'a forma un in-mens mur;
A chiunque l'ha përdù lòn che mai pì artreuva,
Mai e peui mai! A coj-là ch'a bèivo 'd pior
E ch'a ciucio 'l dolor coma da bon-a luva!
E ai màire orfanej sëccà coma dle fior!
Mé 'nt la foresta doa mè spirit l'é esilià
Un vej arcòrd, arson-a a tut andé 'l còrn àora!
E penso ai marinai 'nt n'isola dësmentià,
Ai përsoné, ai vinciù!...E a bin d'àutri ancora!