Rino Serra/Le fior dël mal/079
LXXIX. Splin
[modifiché]Quand ël cel bass e pesant pèisa coma 'n cuèrcc
Su lë spirit ch'a gëmm an bàila a neuja 'nfinìa
E che dl'orissont ambrassa tut quant ël sercc
Versa dzor noi un di pì nèir d'ògni neuit ch'a-i sia;
Cand la tèra as cambia 'nt na përson umida,
Doa la speransa, coma ratavolòira ij mur,
As na va batend con soa ala timida
E soa testa a pica a plafon mars e scur;
Cand la pieuva soe in-mense rigadure a dëstend,
Ëd na vasta përson a imita ij cancej
E un pòpol mut e dzonorà d'aragnà, a stend
Da bin ij sò fil al fond dij nòstri servej,
Ëd ciòche tut d'un colp a scato con furia
E campo vers ël cel n'oribila crijà,
Come dë spirit vagabond e sensa patria
Ch'as buto a gëmme 'n manera ostinà.
-E longh chèr da mòrt sensa tamburn né musica,
Sfilo meusi drin a mia ànima; ormai vinta,
La Speransa, a pians, l'Angossa crudel, spòtica,
Sël mè crani piegà sò drapò nèir a pianta.