Rino Serra/Le fior dël mal/074
LXXIV. La cioca chërpà[modifiché]
L'é amèr e doss, durant le neuit d'invern, scoté,
Vzin al feu ch'a martela e fuma tranquilament,
J'arcòrd lontan che pian pianin it sente aussé
Al son ëd le ciòche che 'nt la nebia a canté as sent.
Beata la ciòca da la gola vigorosa
Che san-a 'dcò bin portanta malgré l'età,
A campa fedelment soa crija religiosa,
Coma cand, sot la tenda a vija 'n vej soldà!
Ma mia ànima a l'é chërpà e cand con lament
Veul empì l'aria frèida dla neuit dij sò cant, sovent
A j'ancapita pro che sò cant ësmortà
A smija un rangòt pesant d'un ferì lassà
Lì al bòrd d'un lagh ëd sangh, sot un grand mugg ëd mòrt,
E ch'a meuir, sensa bogé, tra jë sfòrs pì fòrt.