Rino Serra/Garcia Lorca/057
Invocassion al làur[modifiché]
A Pepe Cienfuegòs.
An sl’orissont confus e doleuri
A calava la neuit përgna dë stèile.
Mi, coma ’l mago dla barba dle fàule,
I savìa ‘l lengagi dle fior e dle pere.
I l’hai conossù ij segret ëd lë splin,
Dit dai sipress, da j’ortije e dai brassabòsch;
E ij seugn da la boca dël nard,
I l’hai cantà con ij liri canson seren-e.
Ant ël bòsch antich pien ëd sombrura
Tui am mostravo j’ànime com a j’ero;
Ël pin, cioch ëd përfum e ‘d son;
J’uliv vej, carià dë siensa;
J’arbre mòrte, ni ‘d formije;
La mofa, anfiocà ‘d bianche viòle.
Tut a parlava doss a mè cheur
Tërmoland ant ij fij ‘d seda sonora
E con lor l’eva ‘nvërtoja le còse fërme
Coma ragnà d’armonìa eterna.
Le reuse a stasìo sognand ant la lira,
A tëssìo da le rol òr ëd fàula,
E ‘nt la viril arnosità dle rol
A cantavo ij zenèiver pàu ‘d pais.
Mi i capisso tuta la passion dël bòsch:
Ritm ëd la feuja, ritm ëd la stèila.
Ma dime ‘n pò oh sidron! Se mè cheur
A durmirà ‘nt ij brass ëd la lus ësquisìa.
I conòsso la lira ch’it presenti, reusa;
I l’hai fàit soe còrde con mia vita mòrta.
Dime ën che armeuj i peul lassela.
Coma ch’as lasso le passion veje!
I conòsso ‘l misteri ch’it canti, sipress;
I son tò frel ant le neuit ‘n pen-a;
I l’oma le ventraje pien-e ‘d ni,
Ti d’arsigneuj e mi ‘d tristëssa!
I conòsso tò anciarm sensa fin pare uliv,
Ant ël dene ‘l sangh ch’it gave da la tèra,
Coma ti, mi gavo con mè sentiment
L’euli benedì
Ch’a l’ha l’idèja!
Tuti ën crase con vòstre canson;
Mach mi iv ciamo për la mia nen sicura;
Gnun ëd vojàutri a sofocherà j’afann
Dë sto feu pur
Ch’am brusa ‘l pét.
Oh làur divin, d’ànima impossibil,
Sempe silensios,
Pien ëd noblëssa!
Ambòssa ‘n mie orije toa stòria divin-a
Toa saviëssa përfonda e sincera!
Erbo ch’it prodùe fruta ‘d silensi,
Maestro ‘d basin e mago d’orchestra,
Formà dal còrp rosà ‘d Dafne
Con la sava potenta d’Apòl an toe ven-e!
Oh grand prèive dël savej antich!
Oh mut grandios sarà ai lament!
Tui ij tò frej dël bòsch am parlo,
Mach ti, sever, it dëspresie mia canson!
Miraco , o magister dël ritm, it mediti
L’inutilità dl’arnos pior dël poeta.
Miraco toe feuje, macià ‘d lun-a
A përd-ran l’ilussion ëd la prima.
La dosseur sutila dl’ambrunì,
Coma nèira rosà, a tapissa ‘l senté,
E a tend un grandios pavajon a la neuit
Ch’a ven greva, përgna dë stèile.
1919