Rino Serra/Garcia Lorca/055
Jë spì[modifiché]
Ant ël camp ëd gran l’é intraje la mòrt.
Già ij daj a tajo jë spì.
A balaucio j’arbre ‘n parland
Con j’ànime sotile dla bisa.
Mach ël camp ëd gran a ciama ‘l silensi.
L’é quajasse al sol e sospira
Ant l'ampi element doa stan
Ij seugn dësvijà.
Ël di,
Madur ëd lus e son,
An sle asure montagne a cala.
Che pensé misterios
A emossion-a jë spì?
Che ritm ëd tristëssa sugnadura
A agita ij mësson?
A smijo jë spì osej vej
Ch’a peulo pa volé!
Son tëstin-e,
Ch’a l’han ël sërvel d’òr pur
E a l’han pasie espression.
Tute a penso la midema còsa
Tute l’han
Un përfond segret ch’a medito.
A ranco a la tèra sò òr viv
E coma dosse avije dël sol, a bèivo
Ël ragg afoà, col ragg ch’a deuvro a vestisse
Për formé l’ànima dla farin-a.
Oh che alegra tristëssa im deve,
O spì bin doss!
I ven-e da j’età bin përfonde,
Già i cantave ‘nt la Bibia,
E i son-e cand vë sfioro ij silensi
Un consert ëd lire.
Voi i nasse për fé chërse j’òm.
Tutun i bèiche le bianche margrite
E ij liri ch’a nasso “përchè ‘d si”!
Mumie d’òr ëdzor le campagne!
La fior sërvaja a nass për ël seugn
E vojàutri i nasse për la vita.
Giugn 1919