Rino Serra/Garcia Lorca/054
J'arbre d'argent[modifiché]
J’arbre d’argent
As cin-o dzor a l’eva,
Lor a san tut, però a diran gnente.
Ël liri dl’adoss
A crija pa soa tristëssa.
Tut l’é pì degn ëd l’umanità!
La siensa dël silensi front al cel ësteilà
A l’han mach la fior e la bòja.
La siensa dla canson për la canson a l’han
Ij bòsch rumoros
E j’eve dël mar.
Ël silensi përfond ëd la vita ‘n sla tèra,
An lo mostra la reusa
Duverta ‘nt ël rosé.
Bzògna dé ‘l përfum
Sarà ‘n nòstre ànime!
Bzògna esse tut cant,
Tut lus e bontà.
Bzògna durbisse tut
A front ëd la neuit nèira,
Përchè noi s’ampinuma ‘d rosà ‘n-mortal!
Bzògna cogé ël còrp
Drin a l’ànima agità!
Bzògna bogé j’euj con la lus dël dëdlà,
A l’ombra dël sen,
E ranché le stèile dël Demòni.
Bzògna esse ‘mé l’erbo
Ch’a sta sempe pregand,
Coma l’eva dël fium
Fissa a l’etern.
A bzògna sgrafignesse l’ànima con artij ‘d tristëssa
Përchè a peusso intré le fiame
Dl’orissont astral!
A nass-ria a l’ombra dl’amor camolà
N’adoss d’aurora
Pasia e materna.
A sparirìo sità ‘nt ël vent.
E Dio ‘nt un-a nìvola
I vëdrìo passé.
Magg 1919.