Rino Serra/Garcia Lorca/047
ARBRA MÒRTA[modifiché]
Arbra mòrta!
It ses drocà
Ant lë specc
Ëd l’armeuj andurmì
E piegand toa front
A ponent.
L’é pa stàit l’orissi ràucc,
A s-ciapé tò tronch,
Né l’é stàit ël colp d’assul grev
Dël boscaté, ch’a sà
Ch’it torne
A nasse.
L’é stàit tò spirit fòrt
A ciamé la mòrt,
Trovand-se sensa ni, dësmencià
Da j’arbre, masnà dij pra.
L’é stàit ch’it l’avìe sèj
Ëd pensé,
E toa enòrme testa sentenaria,
Solitaria,
A scotava ij cant leugn
Dij tò frej.
An tò còrp it cudìe
La lava
Ëd toa passion,
E an tò cheur
La smens sensa avnì ‘d Pegas.
La teribil ësmens
Ëd n’amor inossent
Për ël sol dël tramont.
Che ameror përfond
Ant ël paesagi,
L’eròe dla fronda
Sensa ramaje!
It saras pa pì la cun-a
Dla lun-a,
Né la magica rijada
Ëd la bisa,
Né ‘l baston d’una stèila
A caval.
A torn-rà pa pì la prima
Ëd toa vita,
Né ‘t vëdras ël semnà
A fiorì.
It saras ni ‘d ran-e
E formije.
It avras për verd cavej
J’ortije,
E ‘n di la corent
A gavrà toa scòrsa
Con tristëssa.
Arbra veja!
It ses drocà
Ant lë specc
Ëd l’armeuj andurmì.
I l’hai viste droché
Al calé dël sol
E i scrivo toa lamenta
Ch’a l’é ‘dcò la mia.
1920