Rino Serra/Garcia Lorca/028
LA BANDARÒLA DROCÀ
[modifiché]
Ël cheur dur ëd la bandaròla
Ant ël lìber dël temp.
(Na feuja la tèra
L’àutra feuja ‘l cel).
L’é sgnacasse con doleuri
Dzor le litre dij cop vej.
Lirica fior ëd tòr
E lun-a dij vent,
A lassa’l fil ëd la cros
E dësperd ij sò làver,
Për droché dzor le còse frèide
Disné dla bòja
Dj’arson.
It ses cogià sot na gasìa
Arcòrd-te!
It pudìe pa bate
Përchè it j’eri ‘d fer…
Ma ‘t l’avìe la forma:
Contente ‘d chila!
Spërfond-te sot la nita
Vërda
An serca ‘d toa glòria
Ëd feu,
Mentre at ciamo arnose
Le tor lontan-e
E ‘t sente ‘nt le bandaròle
Scherziné ij tò compagn.
Stërm-te sot la cuèrta
Vërda dël tò let.
.
Che né la bianca monia,
Né ‘l can
Né la lun-a calanta,
Né la stèila,
Né ‘l fosch sacrista
Dël convent,
A arcorderan ij tò crij
Ëd l’invern.
Stërm-te pianin
Përchè sëdesnò, peui
At pijeran j’òmo
Ëd jë strass vej.
Magara i pudèissa dete
Për compagn
Sto mè cheur
Pa sicur
Madrid, dzèmber 1920