Rino Serra/Garcia Lorca/003
Canson d'otonn
[modifiché]Ancheuj i sento an cheur
Un tërmolé dë stèile,
Tutun mè sentè as perd
Ant l’ànima dla nebia.
La lus an trancia j’ale
E ‘l dolor ëd mia tristëssa
A meuja j’arcòrd
A la sorgiss ëd l’idèja.
Tute le reuse a son bianche,
Bianche come mia pen-a,
E a son pa le reuse bianche
A l’ha fiocà dzor lor.
Prima a l’é staje la cabalestra.
A cala dzor mia ànima la fiòca.
La fiòca dl’ànima a l’ha
Fiòch ëd basin e ‘d sen-e
Ch’as fondo ‘nt l’ombra
O ‘nt la lus ëd chi a-i pensa.
La fiòca a cala da le reuse,
Tutun cola dl’ànima a resta,
E l’artij ëd j’ani
As na fà un sudari.
A sluerà la fiòca
Cand la mòrt an pijerà?
O a-i sarà àutra fiòca
E àutre reuse pì squisìe?
A-i sarà pas su nojàutri
Com Crist an mostra?
O a sarà pa possibil
La solussion dël problema?
E se l’amor a n’ambreuja?
Chi a darà fià a nòstra vita
Se l’ambrun a në spërfonda
Ant la siensa sincera
Dël bin che fòrse a-i é pa
E dël mal ch’a bat ëvzin?
Se la speransa as dëstissa
E la Babel a comensa,
Che flambò ‘nluminerà
Ij senté dla tèra?
Se l’asur l’é un seugn,
Còs na sarà dl’inossensa?
Còs na sarà dël cheur
Se l’amor a l’ha pa pì ‘d flece?
Se la mòrt a l’é la mòrt,
Còs a-i na sarà dij poeta
E dle còse ‘ndurmìe
Che pì gnun a arcòrda?
O sol ëd la speransa!
Eva ciàira! Lun-a neuva!
Cheur dij cit!
Ànime severe dle pere!
Ancheuj i sent an cheur
Un vagh tremor dë stèile
E tute le reuse
A son bianche come mia pen-a.
Granada, novèmber dël 1918