Pier Luis ëd Barban/Nòstra lenga

Nòstra lenga

(parlé da bin - “coiné”)

Nòstra lenga, s’a l’è bela,
a esprim ij sentiment
dël gran cheur dla nòstra gent:
n’espression tant barivela,
ma ch’as perd dì për dì
dal moment ch’as parla pi.
Na parlada s-cëta e fin-a
spantià për ël Piemont
da la pian-a a la colin-a
da le risere fin-a ai mont.
Ma ij “media” l’han mes-cià
tut lon ch’a l’han trovà
e parej l’han portà via
ògni còsa quàl-si-sìa,
canceland ëdcò d’amblé,
nòstra mòda ëd parlé.
Così ‘ncheuj as sent pi nen
a parlé ij “ Bogia-nen”
ant la lenga original,
e lolì a fa tant mal!
L’è ‘na pen-a e ‘n sagrin
pi nen senti parlé da bin.
L’è proibì e biasimà
parlé come j’antenà.
Pòver Pòpol sensa idiòma,
isolà e abandonà
lontan da “quei di Ròma”,
giust al fond d’una carzà
ant ël canton dij dësmentjà…
Gentil l’è ‘l nòst parlé
quànd ët ses con la morosa
ò ‘t compagni la toa sposa…
e për nen ësfiguré
“Oh mè cheur, mi ‘t veui bin,
bela cita, oh bombonin”
se tjë bisbiji ant l’orija
ët vedras che maravija!
E s’ët devi saluté
basta mac peui ricordé
dë dì “Ciareja-Monsù-Bondì”
la gentilëssa a fa piasì,
com’as costuma ‘nbele-sì:
a l’è lon ch’a l’han lassà
ëd la nòstra siviltà.
E sta lenga antica e fiera
ët la pòrti sempre aprés,
a l’è ades come ch’a l’era
sèmp diversa, semp’istes.
La parlavo ij Sovran
che stasìo a Turin
la parlavo ij campagnin
ij popolan e ij sitadin,
e bin… preuva, s’ët fa piasì,
a parlé-la anche ti.

Pierluis ëd Barban – fërvé 2016