Nino Costa/Nivole

Nivole

Lo sai ‘d cò mi che, a tiré anans la bàrsiga
na frisa bin, j’è sempre da giostré.

Son pro convint che për salvesse l’ànima
un pòr cristian l’ha motobin da fe.
Dùbito pa che na question polìtica
l’abia pi ‘d sust che ‘l vol d’un parpajon,
che un bièt da mila a vala ‘d pi ‘d na làgrima
e un sach ëd biava mei che na canson,
ma ‘l bon Signor l’ha pa vorsù fe j’òmini
tuti ‘d na pasta e tuti d’un color;
l’è colpa soa se j’ideai dle ròndole
son diferent da ij seugn d’un artajor.
L’è giust ch’aj sìa chi ch’a s’argira e a tràfiga
për fesse ‘d sòld ò caparé un bindel,
ma mi, còs veule?… am pias guardé le nìvole:
le nìvole ch’a van ..tavers al cel.
Nìvole grande, nìvole lontan-e,
fèje dësperse, an serca d’un pastor,
montagne ‘d fioca, frange d’or, fontan-e,
bambasin-e e pissèt, tapiss ëd fior,
mentre i m’ancante e l’ànima legera
së slansa ant l’aria, an su… sempre pi an su…
më smìa ch’i torna brav come ch’i j’era,
ch’i treuva ancora ‘l cheur ch’i l’hai përdù.
Më smìa ch’i senta le canson pi bele:
cole ch’i penso e ch’i sai nen canté.
Forse vojautre, nìvole sorele,
lo seve ‘l mè rìgret andoa ch’a l’è.
Ma ‘ntant ch’i guardo ‘l vent com’ av radun-a
e ‘l sol ch’av fa pié feu come un brazé,
sì ch’am n’an fa se j’autri a fan fotun-a,
se am passo anans e am lasso mi ‘ndaré.
Quand ch’aj rivrà l’ora pi granda: l’ùltima,
e ch’am ciamran lòn ch’i l’hai fait ëd bel,
mi rispondrai ch’i l’hai guardà le nìvole:
le nìvole ch’a van… travers al cel.