Nino Costa/La copà

La copà

Su, 'nt la doja piemontèisa, versa 'ncora lòn ch'a-i resta -
dòpo l'ùltima batòsta - dòpo l'ùltima tempesta -
dël vinèt ch'i dësbotiavo quand ch'a l'era 'l dì dla festa,
ch'i na bèuvo na copà.

Da col temp che 'd ròbe neuve poch për vòlta a son frustasse,
che 'd përson-e a j'ero 'nsema che peui dòp son separasse
e che 'd file 'd teste àute son dventà dle teste basse,
ma 'l vinèt l'é nen cambià.

Guarda 'n pò come ch'as guerna ciàir e san, fin e sincer;
com' a scapa da 'nt la bota, com' a fris ant ël bicer,
quasi quasi ch'as dirìa ch'a l'han mach tiralo jer
da 'nt le cròte dël Monfrà.

Versa pura sensa gena; l'é pa 'n vin ch'a dà a la testa.
Lassa pura ch'a n'arlegra e ch 'an buta 'l cheur an festa.
Se la doja l'é 'n pò frusta, l'é però na doja onesta,
l'é la doja 'd nòstra ca.

Giontje ansema le memòrie dël bon temp ch'a l'é passaje,
le misèrie e le baldòrie, le stracgësse e le bataje,
le passion ch'a s'anviscavo come 'l feu da le buscaje,
le speranse e j'ilusion.

E ij soris ch'a tërmolavo sle bochin-e moscatele,
e ij basin ch'i vëndumiavo sota ij brombo dle tirele,
e le còse antiche e triste, e le còse antiche e beke,
ch'i na faso na canson.

E cantomla ancor na vòlta con la bela companìa,
con la vos ch'a treuva ancora le volade d'alegrìa,
mentre fòra - an mes a l'ombra - j'é la Mort ch'a fà la spia
pen-a lì, virà 'l canton.

Ma s'a j'é, guardomla an facia. Sona gent ëd bon-a rassa.
Sì ch'a-i fà se j'ani a chërso - se la vita a në strapassa.
L'ima firse 'l sangh pì màire - la caviera meno s-ciassa,
ma 'l cassiòt l'é sempre bon.

Na canson dla nòstra tèra fà pì gòj che na cocarda,
quaicadon a la dëspresia, ma l'é n'ànima bastarda.
Noi ch'i soma 'd marca feanca la cantoma a la goliarda
con na fiama dri ta a j'euj.

E 'ntratant ij gran a spinto, e ant le vigne ij branch a buto
e ant le ca j'é 'd maraje ch'a travajo e ch'a discuto.
Gnun-e tëmme ch' së sperdo. Quand che i pare a stago ciuto
s'ancamin-o ij nòstri fieuj.

Nino Costa, da "Fruta madura", Turin 1931.