Nino Costa/La ciòca granda

Da Wikisource.

Artorn


La ciòca granda[modifiché]

Dzora dël mond, pì 'n sù 'd lòn ch'i s-ciairoma
së spantia 'l son lontan 'd na ciòca granda:
l'òm ch'a scota a prega e a s'arcomanda
ma la ciòca a-j rispond: «L'é l'ora e 'ndoma».

E a bzògna andesne ... Un a l'ha bel tachesse
a tuti ij branch, ciamé 'l respir d'un'ora.
Quand che la ciòca a l'ha sonà dë dzora
col ch'a deuv parte a peul pì nen fermesse.

E a s'ancamin-a ..., ma d'antorn a sent
- mentre pian pian tuti ij pensé as dëstisso -
le creature soe ch'a sangiutisso:
«Mach pì n'ora, Signor, mach pì un moment ...».

Ma come un longh arciam che mai as chieta
lassù 'nt ël cel la gran ciòca a dandan-a ...
L'Àngel dla vita adasi a së slontan-a,
l'Àngel dla mòrt, da para dl'uss, a speta ...

..........

D'an tans-an-tans la ciòca granda a son-a,
e quaicadun dij nòstri a n'abandon-a ...

da "Fruta Madura", 1931-1932