La Madòna dij soldà

Quand che l'ombra a së sparpaja,
che la neuit l'é ancaminà
cala giù sij camp ëd bataja
la Madòna dij soldà.

L’é vestìa 'd lanëtta scura,
l’ha un facin mach gròss parèj,
na gran coefa 'd sepoltura
e na stèila ant ij cavej.

Trista, trista, sola sola,
com un ombra dësmentià
sensa gnun ch'a la consola
va ciamand ij sò soldà.

Va ciamandje ant le campagne
va ciamandje ant le sità,
giù ant la val e sle montagne,
ant le pian-e bandonà…

Ma 'j soldà cogià për tèra,
tra le ròche o an mes ai fen,
ma 'j soldà son mòrt an guèra,
ma 'j soldà a-j rëspondo nen.

Tantutun chila as jë treuva,
s'angënoja vzin a lor
con na pen-a sempe neuva;
la Maria dij set dolor.

L'ha pa 'l deuit ëd na gran' dama
d'na regin-a ancoronà,
l'é mach pi na pòvra mama,
ch'a l'é mòrtje soe masnà.

Un a pr'un Chila a-j dësvija,
Chila a-j ciama pian pianin:
«Su, masnà, ch'i andoma via,
su, masnà, ch'i diso 'l bin.»

«Varda 'n pòch…a-i é sì toa mama,
finalment a l’é rivà.
A-i é toa mama…a-i é toa mama.
Levte su ch'i torno ca».

Tuta neuit la Madonin-a
va giranda për parèj
con la facia fin-a, fin-a
con la stèila ant ij cavèj…

Quand che 'l cel l'é anserenasse,
quand ch'as leva pen-a 'l dì.
Tùit ij mòrt son dësvijasse
i sò mòrt son tuti lì.

Chila a-j varda. Chila a-j conta…
“Oh! Nosgnor… vàire ch'a son…!”
Peui man man che 'l sol a sponta
come n’alba 'd redension.

Chila a-j cheuj da tuta banda,
— tant j'amis com ij nemis —
s'jë radun-a tùit aranda
e… a-j compagna an Paradis.