Nino Costa/La Consolà

Artorn

---

La Consolà

A randa d'ij rastei d'la Tor roman-a
- ultim avanss d'un'epoca dëstissa -
con n'aria 'd serietà tuta nostran-a
la Conssolà l'è lì: bassa e massissa:
senssa spatuss: come na brava mare
ch'a l'ha 'd fastidi gròss për la famija
e a ten da cont le soe memòrie care,
ma veul nen esse 'd pì che lòn ch'a sia.
Davanti a chila j'è 'd masnà ch'a coro,
d'ovriere ch'a passo e 'd sartoirëtte;
pòver ch'a ciamo; preive ch'a dëscoro,
e le veje ch'a vendo le candlëtte.
So ciochè, lì davsin, - ombra severa
dle glòrie dle passion d'un'aotra età -
ch'a l'ha goernà la Cros e la bandiera,
fedel come n' tropiè d'ij temp passà,
adess ch'a l'è vnù vei, tut-un a manda
dsora dël mond ël son dle soe campan-e
come na vos ch'a prega e as racomanda
për tute quante le miserie uman-e,
e sla piassëtta, con so cit an brass,
la Madonin-a bianca s'la colòna,
goardand an giù la gent ch'a fa 'd fracass,
e l'ha 'n soris da mama e da Madòna.