Nino Costa/Grisantem
Costa-sì a l'é l'ùltima poesìa 'd Nino Còsta, anans che sò cheur a cedèissa brisà dal dolor për la mòrt ëd sò fieul partisan, massà an combatiment dël 16 d'ost 1944.
Grisantem[modifiché]
Ij grisantem: sté fior ëd sangh e d’òr,
ch’a smijo nostran-e e ‘n fond son forestere,
gentile sì, ma ‘n pochetin severe
e ch’a-j dan e l’otonn l’ultim tesòr,
veuj ch’i-i pòrto a brassà sle sepolture
frësche, sij mòrt ch’a l’era ‘ncor nen ora,
sle creature dla matin bonora
cascà ‘nt ij bòsch, sij brich e sle pianure:
veuj ch’i-i pòso a bochèt sle tombe sante
ch’a l’han na cros, na marca, na bandiera,
sle pòvre tombe ch’a l’han mach na pera,
sle fòsse senssa nòm, sperse e distante,
nen mach dij nòstri…Oh, ‘nsima a la sporcissia
dla gent ch’as vend, ch’as compra e ch’ambaron-a,
bsògna quaidun ch’as drissa e ch’a perdon-a
për na pietà pì granda dla giustissia,
bsògna scurpilo e anradisé ‘nt ij cheur
che ‘n tuti ij pòst andova na mama spalia
a piora për sò fieul…lì j’é l’Italia
con tute le soe colpe e ij sò maleur…
E se mai da le strà dij simiteri
l’è vnuje ‘ncontra a l’anima dla gent
na paròla, ‘n consèj, n’avertiment…
sai pà…’n sospir surtì dal gran misteri,
ch’a sia stavòlta për ij giovo e ij vej
na paròla d’amor: uman-a e onesta,
ch’an giuta a vince st’ultima tempesta,
ch’an mostra torna a diventé fratej.