Nino Costa/"Pare scarpon"

Pare scarpon

Pare scarpon al fieul ch’a part an goera
prima a lo ‘mbrassa e peuj a-j dis:«Maté
ten da ment che j’Alpin dla nòsta tèra
pitòst... Dio ‘n goarda... ma a dan pà ‘ndaré»

e ‘l fieul l’ha rëspondù:«D’acòrdi, pare,
lòn che ‘nt ij vòstri temp l’eve fait Voi,
senssa rimpròcc, mi l’hai già dijlo a Mare,
i lo faroma, se Dio veul, ‘dcò noi...».

E a l’è partì... Sò pare, an confidenssa,
dòp ch’a-j manca Matè l’è pì nen chiel,
ma drinta al cheur për confortesse a penssa:
«Mi son gavam-la... as la gavrà ‘dcò chiel.

Ma ‘l fieul, lagiù, quand ch’a jë scriv soa mare,
ò quand ch’a l’è strach mòrt ch’a na peul pì,
e ‘nciava ij dent... «S’a l’ha tnù dur mè pare,
viva l’Italia!... i ten-o dur ‘dcò mì...».

E cola neuit, ciapà ‘nt un sèra-sèra,
che la mòrt l’ha cogialo s’un ciaplé
l’è restà là, sota na branca ‘d tera,
ma, com Dio veul, l’è pa tornà ‘ndaré.