La Fortun-a

La fortun-a a ven na vòlta për tuti ma s'as ciapa nen cola vòlta lì, as ciapa mai pì.

Na sèira d'invern ch'a sofiava la bisa, doi pòver vejot ch'a stasio setà dacant al feu a l'avìo nen un crocio 'd pan për gavesse la fam. Ma 'd bòt an blan l'é comparije na faja, tuta bianca e lusenta, ch'a l'ha dije: <<Ciamé pura tre còse, cole ch'i veule vojàutri ej'avreve dun-a tute tre>>; peui l'é scomparìa, parèj 'd na splùa, su da la cana dël fornel.

Ël vej, ch'a l'era 'n bonòmsensapretèisa, l'ha dit: <<Mi im contento 'd na cotlëtta 'd crin>> e na bela cotlëtta'd crin comparìa - tich e tach - larga come 'n tond. Ma la veja, ch'a l'era pien-a 'd malissia, l'ha dije: <<Ch'at caschèissa na man!>> - l'istess come dì <<'t ses pròpi 'n faseul>>- l'oma bele sì la fortun-a e a i-é mach da slonghé na man, as peul dì, per ciapela e ti 't vas a rìsich ëd lassela scapé. Dije ch't manda pitòst un bel sach ëd marenghin e peui 't vëdras ch'i l'oma bele finì 'd tribulé>>.

E la man - tich e tach - l'é destacasse dal brass e l'é cascà përdabon. Donca a son trovasse ch'a l'avìo mach pì na còsa da ciamé.

Ma dòp ch'a l'era cascaje la man chiel as lamentava, përché a podìa nen pasiesse 'd dovèj resté sensa na man e a l'avìa pì car ciamé costa-sì che tute le richësse del mond. Chila 'nvece, ch'a l'era spersa 'd diventé na sgnora a vorìa dventela a tuti ij pat.

Tira, bëstira la rason a l'ha avula 'l vej e pen-a dit: <<Mandeme mia man>> costa sì l'é tornà a sò pòst come prima.

Parèj a son restà pòver come ch'a j'ero. <<Sagrinte nen - l'ha dije 'nlora 'l vej a la veja- veul dì che la fortun-a l'é nen fàita për noi. Butomje na pera 'nsima e pioma sta cotlëtta mesa mi e mesa ti>>. Ma antant ch'a cichignavo, la cotlëtta 'nsima 'l feu l'era brusà e l'era dventà mach pì coe 'n toch ëd carbon.

E ij doi vejòt a son restà sensa mangé 'nt cola sèira d'invern ch'a sofiava la bisa.