Mario Albano

Mario Albano l’è rivà a la poesia passand travers al dolor, a la maladìa, a la mòrt. La soa vita e la contemplassion dla vita dj’àutri a l’han daje ispirassion e sentiment a le soe lìriche pì bele… Sostnù da na fòrta convinsion cristian-a, ël poeta a sa trové ant le miserie dla vita na spluva dë speransa che a-j fa ciàir e lo compagna da la stra bassa a la stra àuta, da l’ombra al sol. Nino Costa Armanach Piemontèis 1941.

Mario Albano ha accenti di limpida semplicità. Egli raccoglie nel suo cuore, attraverso una sensibilità dalla freschezza quasi infantile, le disperate voci del mondo e le restituisce in versi di una fluidezza d’acqua corrente, trasparenti, ricchi di emozione e di sentimento.

G.B. Ferrero La poesia di lingua piemontese Da Torino 1961 Ritratto della città e della regione «La poesìa dla semplicità» as peul definisse cola ’d Mario Albano e ëdcò la «semplicità dla poesìa».

Pinin Pacòt a trovava natural paragonala «a quaicòsa ’d ciàir e polid e trasparent, come a podrìa esse n’eva corìa ant na giornà seren-a». Na definission giusta e bela che a rend bin l’arson e a pitura le nuanse che a carateriso la poesìa d’Alban, contut che a peusso soné semplicistiche o fin-a coma un bonari arconossiment ëd valor dë sconda man.

Cola ’d Mario Albano a l’é «poesìa» con tuti i crisma purificant ëd la poesìa vera, cola che a l’é dzora a tute le mortificassion ëd le graduatorie. Poesìa istintiva, frësca e natural, ma cudìa, sufrìa e filtrà. A son pròpi coste qualità – sò istint, soa frëschëssa e soa naturalëssa – che a peulo dé l’impression ëd debolëssa e d’ingenuità a l’òm complicà d’ancheuj, e a peulo esse considerà nen virtù ma difet. Na poesìa che a podìa mach esse parèj përchè, coma soa poesìa, a l’era l’òm.

Che tuti a peusso trové con nòstr poeta Mario Albano «…l’eterna gioventù dla poesìa!»

(Da la poesìa Le piante ’d Mario Albano an «Canto ’d cò mi!») Camillo Brero ’nt Ij Brandé – Armanach ëd Poesìa Piemontèisa – 1979.