Milo Bré/A-j resta l’ambrunì
< Milo Bré
A-j resta l’ambrunì[modifiché]
A-j resta l’ambrunì pendù ant ël cel
dzora le grange anmagonà lassù
e un përfum mèr dë stala e ‘d drugia sëcca
che a va sempre pì van sij pra dantorn.
Svanta pì nen sla lòbia dël bërgé
la mantila, nì la camisa ‘d chiel;
sël fil da stende a-i pend ancor na pëssia
ch’a biàuta ant l’aria a dì che: forse, mah!
A son partì mach jer e a smija sent agn.
J’ante dle fnestre a son barà da ‘ndrinta
ma ‘l vent a preuva ancora a tabussé.
Fà mal al cheur col gnun, fà mal col gnente!
Bastava ‘l fil ëd fum dzora ‘l fornel…
Le fior dël Crocifiss son frësche ancora.
Na tassa veuida a pend an sla fontan-a
e un fiòch ëd lan-a an sël busson dacant.
E sù ant ël cel a-j resta l’ambrunì.