Mama

Mama! Quanti ricòrd, quanti penssé,
a fa fiorì la ment, sta gran paròla:
i primi pass, quand che ’ndasïo a scòla,
quand c’an tacava ’d fela sagriné...

Anlora i l’ero cit e birichin,
chila an rusava, e peuj, quasi pentìa,
për nen guardene ’d brutt, an soridìa
così fasïo la pas ant’un basin!

Ma s’ai ciamavo‚ ’d noi, anlora peuj,
combin che fasso tanti barivej,
noi j’ero brav, inteligent e... bej;
i j’ero tut sò mond, j’ero i so fieuj!

Quand che da giovo ’l sangh an fërmiolava,
e i primi amor a j’ero ’d folairà,
la mama ant ël canton d’ij dësmentijà,
a na sufrìa tant, ma an perdonava!

Ma se, për mala sòrt, i ’ncapitavo
n’amor falì, na quaich disilusion,
come i portavo an pressa nòstr magon
ant’ij so brass duvert ch’a në spetavo!

Parlavo nen, ma chila già savìa:
j’ero tornaje avsin, l’era contenta;
chila an guardava ant’j’euj, calma, passienta,
e për sò grand amor an compatìa!

Come che prima ancora ch’i nasseisso
chila an sentìa a vive dla soa vita,
così peuj sempre, e, fin-a a tant ch’an chita,
la mama a viv ëd noi, guaj se ai mancheisso.

Chila an proteg, combin ch’i l’abio tòrt,
chila an capiss, an les an fond dël cheur,
an lassa mai, ma ’ntl’ora dël maleur
l’é ’ncora pì davsin, për dè confòrt.

Ma ven ’dcò veja, e anlora ’l so penssè,
l’é col ch’i peusso fesse na famija,
ch’i peusso vive tuti an armonïa, c
he ij lasso i nòstri cit da poponé.

«Così, an disia, quand che mi mancrai,
sarai contenta ëd vëd-ve tuti unì;
voi aotri, con i cit, penssreve a mi,
e mi lassù pregand i vë spetrai».

A l’é për lòn, che s’an ven n’ora grama,
ò, quand che giovo ò vej, la mòrt an pïa,
anche s’a j’é pi nen, ant l’angonìa,
con l’ultim d’ij respir, ciamoma: Mama!

Nòte

Da Armanach piemontèis për ël 1942. Arpijà an «Canto ’d cò mi!» Ij Brandé Turin 1951. (Neuva edission Ca dë Studi «Pinin Pacòt» Turin 1986).