Mario Albano/La nòna
La nòna[modifiché]
Sla pòrta ’d soa casòta,
le man drinta le man,
lé fërma na vejòta,
sò sguard l’é fiss lontan.
Con tinte spàlie smòrte
da na vision lontan-a,
chissà che ’d còse mòrte
la ment a dësdavan-a!
La prima età, l’amor,
le giòie dla famija, peui...
crussi, afann, dolor, la mòrt,
ch’a pòrta via!
Quanti parent pi vsin,
quante person-e amìe
ch’a l’han vorsuje bin
e ch’a son già sparìe!
Aj ved ch’a passo an fila
dnans a la ment e a piora -
Nossgnor - a dis fra ’d chila -
pieme ’d cò mi, l’è ora! -
Ma ’nt col moment ardìa
na bela masnajin-a
aj sauta al còl e a crija:
- T’ veuj tanta bin, nonin-a!
- N’arsaut, un socrolon,
la nòna a strenz soa cita;
j’é al pòst d’una vision
la realtà dla vita.
E ades, la veja a gòd,
pensand che, an fond an fond,
per cola fior ch’a s-ciòd,
l’é ancora bel ël mond!
Nòte[modifiché]
Da Armanach piemontèis për ël 1938. Arpijà an Canto ’d cò mi! Ij Brandé Turin 1951. (Neuva edission Ca dë Studi «Pinin Pacòt» Turin 1986).