La bàita[modifiché]

Feje e bergè a son calà a la pian-a
sul brich an mes ai ròch, a l’é restaje
mach pi la baita veja, na caban-a
ch’a sa resiste ancora a soe bataje.

Pi gnun lassù!... La pòrta a l’é duverta;
l’invern l’è vnù, j’é n’aria da giassé,
la fiòca l’ha stendù la soa cuverta;
la baita a deurm, contenta ’d riposé.

A deurm seugnand, stërmà sota la fiòca,
ël «bech» dle feje, ò na cansson bergera,
’ntonà con grassia, al dindoné ’d na ciòca,
e al bërboté d’un rì giù ’d na rochera.

A deurm seugnand, cunà da la tormenta,
ël rabasté d’ij sòco e d’jë scarpon
s’ij ròch e s’ij ciaplé, e a deurm contenta,
perché a dësmentia d’esse a l’abandon.

Antant, ai tornrà prest la stagion bela,
ël seugn a torna a fesse realtà,
ël sol, pi caud, a torna a dësquatela
e chila, as n’ancòrs nen d’avei seugnà!

Nòte[modifiché]

Da Armanach piemontèis për ël 1941. Arpijà an Canto ’d cò mi! Ij Brandé Turin 1951. (Neuva edission Ca dë Studi «Pinin Pacòt» Turin 1986).