Mario Albano/Canto 'dcò mi
Canto 'dcò mi!
Quand ch'im dësvijo, a la matin, mi canto.
J'avzin ch'am sento certo ch'a diran:
La vita për chiel-lì a-j va d'incanto,
e forse, chi lo sà, m'invidieran.
'Dcò ij passaròt ch'a fan na vita grama,
che ant ël pì bon dl'invern, antant ch'as gela,
a deurmo angrumolì[1] 'nsima na rama,
quan ch'as dësvijo, a canto dla pì bela.
'Dcò lor, ij pòvri oslèt, a l'han dij pensé;
për la campagna frèida as treuva 'dgnente,
e bzògna tuti ij dì 'mpinì 'l gosé,
e pura a cantp fòrt da fesse sente.
Mi i fas l'istess, combin che ant la mia vita
l'abia 'dcò mi ij mè crussi e dëspiasì;
an facia al mond veuj nen ch'a sia dla dita,
l'hai amparà da lor, canto 'dcò mi!
Mario Albano (1880-1963) (Da "Canto 'dcò mi", Ed. Ij Brandé, Turin, 1951)
Nòte
[modifiché]- ↑ Angrumolì (agg.): rannicchiato.